Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Qupperneq 23

á steyptum kjallara og þar var oft
fjölmenni, því í eystri enda kjall-
arans var herbergi og þar bjuggu
oft margir sjómenn, sem voru í
heimili hjá okkur á vertíðum. í
kjallaranum var eldhús, borðstofa
og einnig geymsla. Síðan var
langur stigi upp á loft, þar sem
voru svefnherbergi og stofa. Rásið
var notað sem geymsla.
Faðir minn var formaður og allt
snérist auðvitað um sjóinn. Um
aflabrögð, veðurfar, veiðarfæri og
báta. Það var því ekkert undarlegt
þótt krakkamir drægju dám af
því. Að minnsta kosti hugsaði ég
aldrei um annað en sjó og byrjaði
snemma að bralla eitthvað í þá
áttina með strákunum í kring.
Maður byrjaði líka snemma að
nauða í pabba að fá að fara í róður
og var ég líklega 5—6 ára, þegar
mér var fyrst leyft að fara á sjó.
Fyrsti róðurínn
Annars var fyrsta alvöru tilraun
mín til þess að komast í róður
nokkuð spaugileg, svona eftir á að
hyggja, og líður mér líklega aldrei
úr minni.
Svoleiðis var, að pabbi sálugi og
Magnús mágur föður míns áttu
síldamet út í Klettshelli, sem svo
er nefndur (Ystakletti). Það var
mjög fagurt og gott veður þetta
kvöld. Þeir voru búnir að fá þama
heilmikið af síld. Ég var nú búinn
að vera að sarga og sarga að fá að
fara á sjóinn og það verður úr að
þeir segja mér að nú megi ég fara
með í fyrramálið, því veðrið sé svo
gott.
Ég varð afskaplega hrifinn, sem
von var og gekk víst heldur illa að
sofna um kvöldið út af spenningi.
En loks sofnaði ég nú, en ein-
hvemtímann um nóttina vakna ég
og fer inn í herbergi til pabba til gá
hvort hann sé vaknaður og byrj-
aður að búa sig á sjóinn, en þá er
hann bara farinn. Ég skelli mér
niður í eldhús. Held að hann sé
bara að taka sig til en þá er hann
farinn út.
Nú ég man þetta nú ekki í smá-
atriðum, hvort ég bjó mig nokkuð,
ég bara þaut af stað. Ætlaði ekki
að láta hafa af mér þennan fyrsta
róður.
Það var nokkur spölur til sjávar,
eða niður í Sand, eins og það var
nefnt. Ég hljóp, en þegar ég var
kominn svona hálfa leið, þá heyri
ég þennan helvítis undirgang og
köll á eftir mér, og veit nú ekkert
hvað þetta er, enda hafði ég annað
að hugsa. En hljóðið færist nær og
ég heyri að það er kallað djúpum
kvenmannsrómi: Gummi
Gummi!
Þá var það vinnukonan okkar.
Og það er ekki að orðlengja það
að það dró fljótt saman með
okkur, því hún var hörð á sprett-
inum. Og þegar hún nær í mig, þá
tekur hún mig í fangið og ber mig
heim.
Ég spriklaði og braust um á hæl
og hnakka og öskraði víst svo
mikið, að fólk í næstu húsum
vaknaði. En þegar komið var
heim undir Holt, fóru hljóðin víst
að minnka. Síðar var mér sagt, að
svo mikið hefði ég öskrað, að hún
lagði ekki í að fara með mig inn í
húsið, fyrr en ég hefði sefast svo-
lítið. Ég man nú lítið eftir heim-
komunni, nema það var þungt í
mér, eins og sagt er.
Ég hafði verið svikinn um róður
og það var mikið mál. Seinna fékk
ég svo skýringuna. Hann byijaði
að hvessa og þeir urðu að fara og
bjarga netunum og þá var auðvit-
að ómögulegt að vera með sex ára
patta að þvælast fyrir sér, en ég
hafði auðvitað engan skilning á
því.
Skömmu síðar fékk ég svo að
fara í minn fyrsta róður og hann
man ég vel, enda þótt hann væri
ekki neitt sögulegur að öðru leyti.
Þetta mun hafa verið árið 1912.
Vinnukonan, sem bar mig heim
hét Oddrós, en var alltaf kölluð
Afgreiöum 1 mIIaUmA
fljótt og vel Luiiabuo
vörur til skipa.
Hverfisgötu 61,
sími 12064 og 21364.
Eftir lokun 33340.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 21