Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Síða 62

Emil G. Pétursson,
vélstjóri:
Veðrabrigði
Hægt hreyfist lognalda að landi
og liðast um fjörusteina.
Sendlingar hoppa á sandi,
sjófuglar vappa um hleina.
Á öllu er fegurð og friður,
finnst ekki andblær á vanga,
svœfandi er sœvarniður,
sól gyllir fjöll og tanga.
En úti var fljótt um friðinn
fór af hafi að kalda,
magnaði ört mararniðinn,
mjög jókst og sjávaralda.
Sjór hóf að steyta á steinum,
stórjókst brim fyrir landi,
sjófuglar hurfu af hleinum
hurfu og fuglar af sandi.
Á himininn dregur upp dökkva,
dimm hylja skýin sólu,
rok myndar úðarökkva
rétt eins og líði að njólu.
Regnið í straumum stríðum
streymir og jarðveg skolar,
'grjótskriður hrynja úr hlíðum,
hrunið gróðurinn molar.
Óveðrið gnauðar um gnípur
gnagar hæðir og rinda,
helkaldur gustur grípur
gráðugt um fjallatinda.
60 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Holskeflan bergið brýtur
bryður og malar grjótið,
þangið og sölin upp slítur
sogandi öldurótið.
Brátt verða oft brigðin veðra
þau breytast á ýmsar lundir,
úr Ijótleika líkt og í neðra
í Ijómandi sólskinsstundir.
Úrógnandi roki sem ryður
og rífur upp gróður á engi,
í logn þar sem lækjarins niður
Ijúflega berst um vengi.
Dregur úr veðravíti,
vindar á sér hœgja.
A flúðum og fjörugrýti
flóðin aftur lægja.
Geislaflóð skýst milli skýja
og skín á sœ og tinda,
svalviðrið hverfur en hlýja
hleðst á lá og rinda.
Hægt skolar lognöldu að landi
og leikur á fjörusteinum,
sjófuglar vappa um á sandi,
selir dorma á hleinum.
Allt andarfegurð ogfriði,
finnst ekki andblœr á vanga,
syngur í sjávarniði,
sól gyllir fjöll og tanga.
Kveðja ’72
Eg var enn á æskuárum
er í fyrstu kynntist þér,
og á þínum bláu bárum
byrjaði að vagga mér.
Síðar urðu okkar kynni
öllu meiri, lífs á braut,
og alloft eru mér í minni
minningar eg frá þér hlaut.
Á ýmsu gekk hjá okkur báðum,
oft var erfið förin mín,
átök hvor mót öðrum háðum,
en hlýtt mér ætíð var til þín.
Stundum varstu strangur, reiður,
sterkan reiddir arminn þinn,
ýfðir þínar öldubreiður,
ógn var mikill krafturinn.
Þú varst líka í logni blíður
Ijúft þá straukstu mér um kinn.
Þinn var sléttur flöturfríður,
fagnaði þá hugur minn.
Fimm sinnum tíu, tel ég árin
er tryggð við héldum, lífs á skeið.
Með skrokkinn þreyttan, hélgrá
hárin,
ég hélt í landög vor skildi leið.
Já, nú erum við að skiptum skildir,
skvettu ei oftarfæ frá þér,
en ef þú greiða mér gera vildir
gef mér eina, er eg héðan fer.