Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Qupperneq 68

skólakennari í Reykjavík, ísleifur
Jónsson frá Jórvíkurhryggjum í
Álftaveri, Gísli Magnússon frá
sama stað, Ólafur Gíslason frá
Sigluvík, síðar í Grimsby, Jónas
Pálsson frá Breiðabólstað í Reyk-
holtsdal, síðar í Ameríku, Lúðvík
Símonarson frá Holti undir Eyja-
fjöllum, Ögmundur Guðmunds-
son síðar verkstjóri í Reykjavík og
margir fleiri.
Síðar sögðu margir þessara
manna, að þetta nám hefði orðið
þeim til mikils gagns og verið eina
nám þeirra utan heimilis síns, því
fæstir þeirra, einkum sveitapilt-
amir höfðu átt kost á skólalær-
dómi.
Fyrir hina, sem verið höfðu
einn vetur eða tvo í bamaskóla,
var þetta góður viðbætir að rifja
það upp, sem þeir höfðu áður
lært.“
Sjómennska og útgerð
á Eyrarbakka
Eyrarbakki varð, sem að fram-
an má ráða ekki ein þeirra miklu
verstöðva, er vegna hafnarskil-
yrða gátu þróast með nýrri tækni,
þilskipum, vélbátum og öðru er
því fylgir.
Samt gáfust Eyrbekkingar ekki
upp og hófu vélbátaútgerð í byrj-
un aldarinnar og voru vélbátar
þar orðnir 8 árið 1920.
Hafnargerð hófst á Eyrarbakka
árið 1963 og er þar nú „sumar-
höfn“ eins og stundum er sagt.
Eyrbekkingar gera út nokkra vél-
báta, en þeir leggja vertíðarafla
upp í Þorlákshöfn og er fiskinum
síðan ekið til Eyrarbakka, þar sem
er starfrækt afkastamikið frystihús,
þótt eigi sé það stórt, en tveir aðilar
verka þar fisk, og á sumrum er
mikil vinna við humar. Þá eiga
Eyrbekkingar skuttogarann
BJARNA HERJÓLFSSON með
Stokkseyringum og Selfyssingum
og fá þeir afla af togaranum, sem
nærri má geta
Öflug Slysavamadeild starfar á
Eyrarbakka og þar er sjómanna-
dagurinn haldinn hátíðlegur hvert
ár og varðar hvem mann, eins og
svo víða.
Ibúar eru nú um 600 talsins.
STOKKSEYRI
Þótt hér hafi verið varið tals-
verðu rými til að gjöra grein fyrir
sögu Eyrarbakka, verður ekki
fram hjá því farið, að nágranna-
þorpið, Stokkseyri, á sér engu
minni sögu í sjávarútvegi, enda
þótt hafnarskilyrði séu lítið skárri.
Verstöðin Stokkseyri á sér langa
sögu, bæði menningarlega og eins
atvinnusögu.
Fyrsti ábúandi Stokkseyrar var
eigi ótignari maður en Hallsteinn
Atlason, jarl af Gaulum. Hann
skaut setstokkum fyrir borð í hafi
sér til heilla að fomum sið. Þá rak
á land þar sem síðan heitir
Stokkseyri.
I daglegu tali nefna menn oft
Eyrarbakka og Stokkseyri í sama
orðinu, enda skammt milli stað-
anna, og þá ekki síður, meðan
byggð var í Hraunshverfinu, sem
svo var nefnt, eða þar sem vinnu-
hælið Litla-Hraun er núna. Þar
voru áður bæir, þótt nú séu
horfnir, vegna nýrrar verkaskipt-
ingar. Meðan blandaður búskap-
ur var á þessum slóðum, sjósókn,
garðrækt og smábúskapur, hent-
aði Hraunshverfið ekki illa, en
eftir að hlutimir færðust í annað
horf, lagðist þessi millibyggð af,
og er nú aðeins til á bókum.
Mikil sigling var á Stokkseyri
fram eftir öldum og er þess víða
getið í heimildum, og sjósókn eða
fiskveiðar aðalvinna manna.
Bryggja er á Stokkseyri, en í
foráttubrimi eru bátar ekki
öruggir, og skemmst þess að
minnast, þegar brim skolaði nær
öllum bátaflota Stokkseyringa á
land upp.
Stokkseyringar hafa lengi verið
frægir sjósóknarar, en svo ein-
kennilega vill til að þeirra frægasti
formaður er kona; Þuríður for-
maður, sem verður líklega að telj-
ast fyrsta rauðsokka íslendinga.
Hún gekk í karlmannsfötum, og
fékk til þess skriflegt leyfi yfir-
valda. Hún var þekktur formaður
og einnig fyrir að koma upp um
Kambránsmenn, eða leysa eitt
dularfyllsta sakamál síns tíma.
Hefur saga hennar verið rituð.
Sjóbúð Þuríðar stendur enn og
er það óvenjulegt minjasafn, er vel
Eyrarbakkakirkja.
66 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ