Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 3

eimreiðin VFIR VATNAHJALLA OG SPRENGISAND
131
mín var þá 7, en Torfufellsklukkan nærri 9. — »Lítið efnilegur
ferðamaður« fanst mér eg vera og spratt á fætur. — En nú var
alt undirbúið. — Hestarnir belgsaddir á túninu og matur á borð
borinn. Húsbændur og fólk alt á Torfufelli var hið kurteisasta
og gestrisnasta og greiddi fyrir mér á alla lund. Var mér
fylgt að Hólsgerði. Fylgdarmaður minn Hjálmar bóndi Þor-
láksson (Skagfirðingur) var þá albúinn til farar og kl. 9V*
lögðum við af stað.
Eftir hálfa klukkustund vorum við byrjaðir að fara upp úr
firðinum, hinn alkunna Eyfirðingaveg, sem jöfnum höndum
nefnist lSatnahjallavegur. Byrjar hann með langri aflíðandi
valllendisbrekku, sem nefnist Hákarlatorfa. Var þar stýfður
skyrhákarl úr hnefa í gömlum skreiðarferðum Norðlendinga
milli Norður- og Suðurlands, og sjálfsagt drukkið það, sem þá
hl heyrði, en nú má tæpast nefna. — Við urðum að fylgja
nýjum sið og borða brauð með vatni, þótt létt sé í maga. —
Við sveittumst í sólskininu upp brattar brekkurnar og hest-
arnir klifu á eftir. Strax á neðstu fjarðardalsbrún náði þokan
okkur og huldi alla útsýn upp að Sánkti Pétri. Það er varða
á hábrúninni á Vatnahjalla, fjarðarmegin, með sæti (eða altari)
nióti suðri. Einhver illa innrættur náungi hafði móðgað karl-
>nn með beinakerlingarvísu, sem kvenkendi hann eins og hann
væri beinakerling, en ekki — karl — og var það vorkunn
þeim Sánkti Pétri.
Kl. var þá 12 á hádegi er þar var komið.
Þarna hjá Sánkti Pétri rofaði ofurlítið í þokuna og sáust
Þá Urðarvötn (Ullarvötn á kortinu) í suðvestri, lítil, umkringd
Qróðurlausum melöldum; en brekkurnar, sem við höfðum ný-
skeð farið, frá því er þokan náði okkur á neðstu brún, lágu
Srýttar og ógreiðfærar norður og niður í Eyjafjörð. Þó voru
þær verstu ruddar, og er mér hulin gáta, hvernig Hjálmar gat
l'atað á ruðninginn í þokunni, úr því að enginn var götuslóð-
in« á milli.
Frá Sánkti Pétri suður yfir öldurnar höfðum við þokuslæð-
ln2- Voru þar ýmist slóðir eða ruddur vegur, og höfðum við
ekl<i longi riðið, fyr en við komum að vörðu, sem Kerling
n®fnist, vestan í háum og breiðum ás. Sagði Hjálmar mér, að
Sa ás bæri hæst á Vatnahjalla. — Og er nú þokan hvarf, sá