Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 40

168
HANNES STUTTI
EIMREIÐIN
og gat ekki flutt burtu. Hún tók þá það ráð, að fara með
poka á næstu bæi og fá sjer mold í hann, sem hún bar svo
heim á bakinu og dreifði kringum kofann sinn. Þessu hjelt
hún áfram dag eftir dag og líklega ár eftir ár þangað til þar
var komið svo fallegt tún að bærinn var fluttur þangað næst
þegar þurfti að byggja hann. — Fallegt véeri landið okkar
núna, ef allir hefðu unnið því af annari eins elju og trygð
og þessi kona.
1 nóvember 1921.
Ingunn Jónsdóttir.
Við langelda.
Ljóð Sigurðar Grímssonar.
Nafn þessarar bókar er valið út í bláinn og síst í stíl við
þau ljóð, sem í hana eru prentuð.
Höfundur þeirra hefir svo ótvíræða lýriska gáfu, að hann á
rétt á því að honum sé sagt til syndanna, að hann má vel
við því að það sé gert hlífðarlaust.
Höfuðyrkisefni sín sækir hann í tilfinningalíf sjálfs sín.
Til þess að tilfinning skáldsins sé hæf sem yrkisefni, þarf
hún að vera sterk, eða að minnsta kosti sönn — því að eins
fylgja henni hugsanir og sýnir, sem í listformi geta varðveitt
hana og tjáð hana öðrum mannssálum. En þess vegna eru
svo mörg kvæði blælaus og tóm í þessari bók, að sú tilfinn-
ing, sem vakti skáldinu löngun til þess að yrkja þau og sem
átti að verða efni þeirra, var máttlaus og grunnstæð, reyndi
oft að sýnast meiri en hún var og tók sér stærri orð í munn
en hún átti rétt á. Eg nefni sem dæmi þessi kvæði: Syngdu,
góða, Kveðja, i/aka,1) Haust, Sumarmál, Drektu dagsins full,
’) Mér er óskiljanlegt, hvernig jafngáfaður maður og Jakob Jóh. Smári
getur verið hrifinn af þessu kvaeði.