Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 31

eimreiðin
ÞJÓÐSOGUR
159
nú fram þangað til kerling vár orðin nær örvasa og nærri
blind. Þá leiðir bóndi hana enn að gömlum vanda á réttar-
vegg. Þar stansar kerling, og horfir, sem sjáandi sé, yfir rétt-
ina. Þangað til hún bendir á morukollótta væskilsá, eineyga,
og segir: »0, hætt verður nú eina auganu Kollu kind, nema
vel fari«. Svo snýr hún sér að bónda og segir: »Lóga þú nú
sem flestu af fé þínu,-sonur sæll! því allur mun nú sauðurinn
feigur, nema úrþvættið hún Morukolla, nema eg sé, eða hvort-
tveggja, ef mér förlast ei meira en eg ætla«. Bóndi snýst þá
reiður við og segir: »Gamalær gerist þú nú fóstra og muntu
að öðru sannspárri«. Varð þeim að orðum, og stumrar kerling
heim og veikist og deyr litlu síðar. Bóndi sló á sín ráð og
lógaði fáu af fénu, og leið svo fram að jólum.
A aðfangadagsmorgun var kyrrviðri og sléttur sjór, en bakki
við hafsbrún. Rekur bóndi féð á beit og gengur heim, og
fekur ketfat í kné sér og byrjar að snæða. Grípur hann
sauðarþærur og sneiðir af eitt rif. En, er hann byrjar á rifinu
heyrir hann sagt á glugga yfir sér: »Þykkt er nú á rifinu
bóndi«. Hann lítur við, en sér engan og svarar: »Má það!
En hvað kemur það þér við?« Heldur hann svo áfram uns
hálfnað er af rifinu. En þá er sagt úti: »Þynnast tekur nú á
ófinu bóndi, því hálft er af!« Bóndi kastar þá á fyrirlitningu
°3 svarar eigi. En þegar hann er að enda við rifið, heyrir
hann gný og sagt hátt úti: »Ó, alt er nú af rifinu bóndi!« Þá
Varð honum bilt við. Kastar hann fatinu og hleypur út, og
sér hvorttveggja jafn fljótt, að brim ólgar yfir rifið og féð er
alt horfið. Hleypur hann til sævar. En er þar kemur, skreiðist
Morukolla upp úr brotgörðunum. En hitt féð var alt farið.
Bóndi var þá svo reiður, að hann kastaði Morukollu þrí-
Ve3is aftur í sjóinn. Samt komst hún einhversstaðar á land,
°S var þá sú eina kind er bóndi átti. Átti hún tvær gymbrar
um vorið, og svo hvert vor síðan, meðan hún lifði, og kom
henni mikill fjárstofn.
Bónda varð svo við þetta slys, að hann flutti brott af jörð-
"lni um vorið. Er sagt hún hafi verið í eyði síðan. En hið
Spigvænlega Gnaphorn á fjallinu uppyfir minnir á ýmsa kynja-
v‘ðburði úr forneskjunni, með hið fjárhætta rif framundan,
anSt austur í sjó.