Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 62

190
R1TS]Á
EIMREIÐIN
sem einstök skáld hafa notað mikið og náð sérstökum fastatökum á, verða
svo að segja þeirra málrómur, og það er afar erfitt fyrir aðra að nota
svo, að ekki líkist eftirhermu. Þetta sést bæði á þessum kvæðum, og þó
ekki síður á kvæðum eins og „Sólskinsdagur" þar sem háttur Stefáns frá
Hvítadal er notaður. Skal eg ekki fara frekar út í þetta, því ef eg man
rétt hefir áður verið bent á þetta eða eitthvað^ í þá átt. Það er að
eins viðvörun.
Þá er þátturinn „Sjómenn", sem ýmsum þykir bestur f bókinni, og
verður því ekki neitað, að margt er vel sagt í þessum bálki. Það er t.
d. falleg og sönn lýsing á sólgliti á smásævi þefta:
Sólin greiðir
á glampandi leiðir
sitt geislahár.
En óþarfi er að láta Hafnar-Björn halda um „hjálmunvöl'1 (stýrissveif)
á bls. 45, en strengja um herðar „stjórntaumana báða“ síðar í sama
kvæði (bls. 49). Og orðin eru óþarflega mörg. Næst koma svo kaflarnir
„Villiblóm" og „Heima“ og loks „Menn og rninni", sem er eftirmæli og
slíkt. Vfirleitt verð eg að segja um allan þorra þessara kvæða, að þau
hafa ofmikið af sterkum slagorðum og alþektum gömlum sannleiksmolum,
dubbuðum í einskonar spariföf, sem fara þó ekki vel. Við skulum taka t.
d. kvæðið „Draumurinn". Það er ekkert annað en þetta gamla að
guð það hentast heimi fann,
það hið blíða blanda stríðu,
alt er gott sem gerði hann.
En hér kemur þetta fram í heillangri sögu og draumsýn, og í þeim
tóni, eins og hér væri fundinn einhver nýr sannleikur. Og búningurinn
finst mér afar óeðlilegur, að dreyma að maður sé orðinn guð yfir öllum
heiminum! Og svo ætlar hann auðvitað, eins og allar nýjar stjórnir,
að lagfæra á einni svipan það sem aflaga hefir farið hjá klaufanum,
sem var næst á undan en það mishepnast o. s. frv. Þetta er ekki
skáldskapur, Kolbeinn. Mikiu eru fallegri einfaldari kvæðin, eins og t. d.
„Sólseturstöfrar".
Það er lýrisk æð í höf. þessarra kvæða, en honum hættir við því að
ætla sér ekki af og nota um of háfleyg og rósótt orðatiltæki, sem ekki
klæða efnið. /M. 7-