Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 39

ÍIMREIÐIN
HANNES STUTTI
167
lildri og glysi, en kannske ekki haft annað upp úr því en að
brosað hefir verið að henni.
Hagyrðingur einn orti þessa vísu um Hannes í gamni:
„Hannes liöug ljóÖin sniðug semur,
upplífgandi Island'vort,
er fljúgandi gáfna port“.
— »Þessi vísa hefði mátt vera« sagði Hannes þegar hann
heyrði hana, »ef hann hefði haft seinnipartinn svona:
„Beita penna flinkur fer,
frægÖarmennið skáld gott er“.
Einu sinni skrifaði Hannes móður minni ljóðabréf; það var
svo illa skrifað að varla var mögulegt að stafa sig fram úr
Því. En það eru nú fleiri en Hannes sem ekki væmir við
lofinu þótt þeir eigi lítið fyrir því.
Þegar eg man fyrst eftir Hannesi mun eg hafa verið 6 ára.
Hann var þá kaupamaður lítinn tíma hjá föður mínum. Einu
sinni var eg að leika mér úti og gekk fyrir smiðjudyrnar. Þá
var hann þar inni að dengja ljáinn sinn. Hann hafði ljáinn í
eldinum og bljes af kappi, snöggklæddur, vestislaus með ólar-
nxlabönd utanyfir skyrtunni og í dökkleitum buxum ekki
óþokkalegum. Hann horfði glottandi á mig svo eg varð feimin
°9 flýtti mér burt. Ekkert talaði hann til mín, hefir ef til vill
ekki einu sinni sjeð mig, en verið að brosa að afreksverkum
s>num eða skáldskap.
Hann sló þann part í túninu á Melum þar sem hinn svo
kallaði fornibær er. Þar átti bærinn að hafa verið fyr. Eg
heyrði fallega þjóðsögu í ungdæmi mínu um flutning bæjarins
°9 set eg hana hér, úr því eg minnist á fornabæ, svo hún
9leymist ekki.
Einu sinni, löngu áður en forfeður mínir fluttu að Melum,
Var jörðin í eign konu nokkurrar, en var dæmd af henni.
Ekki var getið hvers vegna. En líklega heldur af gleymsku
en brjóstgæðum fjekk hún að halda kofa, sem hún átti utan-
fúns uppj á háa melnum þar sem bærinn stendur nú. Hún
elskaði jörðina sína, sem hún mátti nú engar nytjar hafa af