Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 37

eimreiðin
HANNES STUTTI
165
nokkrar vísur deilum þeirra viðkomandi, snerist Hannes að
konum og orti:
„Sjálfur gat hann gamli Einar
gegnt og borgað fyrir sig.
Hljópstu nú á heimskuvaði,
hundurinn, að bíta mig".
Móðir mín setti ofan í við hann fyrir að yrkja slíkt um jafn
mætan mann og sjera Guðmund, en hann afsakaði sig með
því að vísurnar. hefðu verið nafnlausar. Annars var það vani
Hannesar að koma með það, sem hann orti að Melum til að
lofa foreldrum mínum að heyra það. Einkum þótti honum
varið í þegar ]ón bróðir minn, seinna prófastur á Stafafelli,
var heima, að heyra hans álit. Var það hreinasta nautn fyrir
Hannes og það þó Jón fyndi að við hann. Það hefði mátt
segja þar líkt og sjera Matthías Jochumsson sagði löngu seinna
þegar Jón hafði eitthvað fundið að ritstörfum hans:
„Hjartans þökk fyrir hirtinguna,
hana skal eg lengi muna,
ofan á minn flaustursfuna
fjell hún eins og lækjarbuna".
Einu sinni, þegar Hannes kom að Melum, heilsaði hann Jóni
bróður mínum með þessari vísu:
„Mælir hlynur fleina frí,
fengs af Sónarpelum,
sælir vinur auðnu í
yngsti ]ón á Melum".
Sex Jónar forfeður okkar höfðu búið hver fram af öðrum
á Melum í Hrútafirði, sjera Jón á Stafafelli var sá sjöundi,
en hann átti nú aðra götu að ganga en verða bóndi þar.
Jeg set hjer nokkrar hestavísur sem sýnishorn. Orti
Hannes þær á yngri árum.
„Burðaknár og blómlegur,
brýst um hárið svitinn
afbragðsfrár hann Vrðlingur,
úlfagrár á litinn “.
„Frægsfi brokkur, fregn er Ijós
fundinn vel ótrauður,