Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 10

138
YFIR VATNAHJALLA OG SPRENGISAND eimreiðiN
Kofatóftirnar eru litlar og ógreinilegar. Þó má sjá að þar
hafi verið þrjú samstæð hús. Er þar eflaust mjög fallegt í
góðu skygni, með útsýni (um skarðið í melunum) beint yfir í
Hofsjökul, og Arnarfell hið mikla blasandi við. En hvers vegna
bygði Eyvindur kofann mitt úti í mýrarfeni? Eða var það öðru-
vísi þá? — Við komumst að því, að ekki varð skeiðriðið
né skjóthlaupið að kofanum fyrir keldum — mýrin einskonar
síkis víggirðing um kofann. Hafi Eyvindur hlaupið upp1
svani í sárum, þá var einnig sú björg nærtæk. En hve marg-
ar mannhæðir skyldi snjórinn hafa verið ofan á kofamænin-
um á veturna?
Niður að Sóleyjarhöfða. Hestunum leið nú betur, þótt þe>r
hömuðu sig í verinu var þó haglendið alt of freistandi, svo þen-
kroppuðu, með afturendann í veðrið. — Á veðrinu var ekkert
lát, þvert á móti rigndi aldrei meir en nú. Við tókum nú að blotna
til muna undir olíufötunum. Vatnið komst niður með hálsmálinU,
þótt barðastórir væru hattarnir til hlífðar. Slíkt steypiregn hefu-
Hafstein varla dreymt um á Kaldadal. — Við sáum nú, að
Þjórsárkvíslarnar á hægri hönd, urðu altaf stærri og greini'
legri, og er við náðum Sóleyjarhöfða, um miðaftansbil, var
Þjórsá þar komin saman í tvær geigvænlega stórar og breiðar
kvíslar. Átti eflaust rigningin mikinn þátt í því, að hún hafð>
hlaupið svo fram.
Yfir Þjórsá. Sóleyjarhöfði er lítill ás með góðu haglendi, upp'
runalega er hann eyja í Þjórsá. Nú fellur hún öll vestan hans
nema í leysingum. Sjást þess merki í farveginum austan höfðans-
Vestan í höfðanum eru vörður niður að ánni, og ná þær alveg
á bakkann þar sem út í skal leggja. í hólmanum milli kvísl'
anna og eins á bakkanum hinumegin eru vörður. — Þjórsa
leit enn ófrýnilegar út, er á bakkann var komið. Það þurfh
Skaftfelling til að sjá, að ekki væri hún á sund landa á miHun1-
Það skyldi nú brátt reyna, því að hinumegin var kofinn "
sæluhúsið! fyrir kulda og illviðri og torfærulaus vegur ulla
leið til bygða. — Áður en við reyndum ána tók eg alt sem
enn var þurt í töskunum, og setti það í ágæta, vatnsheld