Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 52

180
TÍMAVÉLIN
EIMREIÐlN
ýmist nálgast eða fjarlægjast eftir því hvort élið þéttist eða
þyntist. Loks sleit eg augun af myndinni og sá nú að élið
var að ganga hjá, og að heiðríkja og sólskin var í nánd.
Eg leit aftur á þessa húkandi mynd, og alt í einu kom yfir
mig fullkomin meðvitund um það, hve glannalegt þetta ferða-
lag mitt var. Hvað skyldi nú koma í ljós þegar blæjunni yrði
alveg svift af? Hvað skyldi vera orðið úr mönnunum? Hvernig
færi, ef grimdin væri orðin aðalástríða mannanna? Ef mann-
kynið væri búið að týna því mannlega úr eðli sínu, og í stað-
inn væri komnar dýrslegar, tilfinningalausar og fádæma krafta-
miklar skepnur? Eg kæmi þeim fyrir sjónir eins og einhver
forngripur, að eins því viðbjóðslegri og ógeðslegri fyrir það,
hve eg líktist þeim hið ytra, og fyrsta verkið væri að slá
mig af.
Eg fór nú að sjá fleiri bákn, feikna hallir, með allskonar
stöllum og útskotum og stórum súlnaröðum, og skógivaxin
hlíð fór að blasa við mér gegn um élið. Það greip mig hams-
laus hræðsla. Eg þreif hranalega í vélina, og stritaðist við að
koma henni á réttan kjöl. í sama bili skutust fyrstu sólar-
geislarnir gegnum hríðina. Élið veðraðist burtu og hvarf eins
og flaksandi draugaskikkja. Uppi yfir mér, í háloftinu dimm-
bláa, voru smá skýhnoðrar, sem hurfu von bráðar. Hallirnar
umhverfis mig urðu nú skýrar, og glitruðu af bleytunni eftir
óveðrið, en láréttir stallarnir voru dregnir með hvítgráu lagi
eftir haglið. Mér fanst eg standa ber og nakinn frammi fyrif
ókunnri veröld. Eg gæti best trúað að tilfinningar mínar hefðu
ekki verið ósvipaðar því, sem smáfugl hefir, þegar hann fmr
veður af ránfuglinum sveimandi í vígahug einhversstaðar upp*
yfir. Otti minn varð að hálfgerðum tryllingi. Eg dró andann
djúpt að mér, beit á jaxlinn, og þreif aftur í vélina af öllu
afli. Eg spenti herðarnar undir hana og spyrndi í með fótun-
um. Loks lét hún undan fyrir áhlaupinu og veltist við. Eitt-
hvað rakst af miklu afli í hökuna á mér. Eg studdi annarri
hendi á sætið en hinni á sveifina og stóð þarna blásandi af
mæði tilbúinn að fara á bak.
En þegar eg fann, að eg gat komist undan, kom hugrekkið
aftur. Eg fór að horfa á þessa kynlegu veröld ókomna tím-
ans með meiri forvitni og minni ótta. Þá sá eg hátt upP1 1