Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 38

166
HANNES STUTTl
EIMREIÐIN
ef jór nokkur ætti hrós,
er það Mela-Rauður“.
— Þetta voru reiðhestar föður míns. Eina vísu læt eg nægja
til að sýna kveðskap hans á seinni árum. Er hún um frú
Ólavíu Blöndal þá ungbarn 6 vikna:
„Herrajóðið hysgju hyr,
hrósað nýja meyblómstur,
auðnufljóð og afbragðs skýr
Olavía Sigríður".
Þá var hann farinn að brúka svo mikla viðhöfn að hann
kallaði alla karlmenn herra, sem honum fundust af heldra
tagi; en konurnar herrafrúr og stúlkur herrajómfrúr, þá þjeraði
hann alt fólk og sumir sögðu hundana líka.
Hið þriðja sem var einkennilegí við Hannes var nýtnin.
Þegar hann var hjá sjálfum sjer, sem oftast mun hafa verið,
geymdi hann matinn og borðaði hann ekki fyr en hann var
orðinn stórskemdur. Sama var að segja um föt. Hann stag-
bætti þau svo að engin mannsmynd var á vexti hans þegar
hann var búinn að hlaða hverri fatadruslunni utan yfir aðra.
Skó sína bætti hann og setti hvern ræfilinn utan yfir annan.
Einu sinni viktuðu drengir, þar sem hann átti heima, skóinn
hans. Mig minnir þeir segðu að hann hefði verið 7 merkur,
sbr. Sæfinnur með sextán skó.
Alt getur farið í öfgar, nýtnin eins og annað. Líklega byrjar
hún í fyrstu af fátækt. Það var sagt að Hannes hefði í æsku
verið í sjálfsmensku með móður sinni og haft lítið af mat, en
þó minna eldsneyti. Höfðu þá fátæklingar þessir ekki önnur
ráð til að geta borðað brauðbita en að sitja á því svo það
harðnaði lítið eitt. Þegar sulturinn tók að sverfa að þeim átti
konan að hafa sagt: »Heldurðu þessi sje ekki fullsetinn Hannes
minn?« Eða ef hann varð fyrri til: »Heldurðu þessi sé ekki
fullsetinn mamma?« Það eru víst fáir svo sterkir á svellinu að
slík kjör setji ekki merki á þá.
Lík þessu hafa kjör þjóðarinnar verið undanfarnar aldir-
Hana skorti alt bæði til að bíta og brenna. Hún komst Hka
í kútinn eins og Hannes stutti. Og eins og hann hefir hún a
síðustu árum reynt að breiða yfir smæð sína og fátækt með