Eimreiðin - 01.10.1924, Síða 40

352
FERÐ YFIR ATLANTSHAFIÐ
EIMREIÐ11'’
brensluspírituslykt út úr blánefjuðum náunga, sem gaf sig strax
fram við mig og vildi aka dóti mínu út í bæinn. »Fussum
hugsaði eg, »ekki er þá ilmur bannsins betri hér vestra en
norður í henni Gufuvík«. Og um leið og eg lét dónann taka
pjönkum mínum (til að geta gefið honum þjórfé fyrir), óskaði
eg í kyrþey, að þrír bannmenn, kunningjar mínir, heiman af
Fróni, væru komnir þarna á bryggjuna til að finna góðu lykt-
ina með mér.
Æðsta gleðin.
Af öllum hinum fánytu unaðssemdum lífsins er það ef til vill að eins
ein, sem ekki er tál, en það er sú unaðssemdin, sem þú öðlast með þvl
að fela í faðmi þér ofurlítið barn, með andlit eins og rósabikar fyr|r
blóð það, sem fossar I þínum eigin æðum, með augu, Ijómandi af brosi
til þín — barn, sem hjalar nafn þitt og endurvekur í sál þinni al!a við-
kvæmni æskunnar, — að snerta hörund þess, eins og heit og titrandi blóm-
krónublöð, finna að það er þitt og þeirrar konu, sem þú annt hugást-
um, alið við brjóst hennar — vaka yfir afturelding og þroska þeirrar
sálar, sem tekið hefur sér bólfestu í þessum litla Iíkama, afkvæmi þínu
og hennar, — vera faðir þessa óviðjafnanlega barns, þessa blóms, sern
er að opna krónuna mót ljósi lífsins, sjá sjálfan þig í því, sjá tillit þi»
endurspeglast í þessum undrandi augum, heyra rödd þína tala af rauðum
vörum þess — að verða barn aftur í þessu barni, svo sem til þess að
verða barnsins verðugur og laðast að því, verða betri og hreinni, gleyma
skuggum hins liðna, sem hafa dregið þig þögulir að dauðans dyrurn’
gleyma stærilæti manndómsins, fánýti lærdómsins, fyrstu hrukkunum 3
enni þér, allri sekt og sora, öllum saurugleik lífs þíns og endurnýja upp-
haflegan hreinleik þinn hjá þessari yndislegu, viðkvæmu og saklausu veru,
öðlast öryggið aftur í bliki þessa öryggis og betrast — vera í einu orði
sagt faðir og sjá barnjð dafna dag frá degi á heimili þfnu, í örmum
þeirrar konu, sem þú elskar — það er án nokkurs efa æðsta gleðin-
sem lifuð er hér á jörð.
Giovanni Papini■