Eimreiðin - 01.10.1924, Síða 67

EIMREIÐIN
RITSJÁ
379
veika beygingu, og veika nút.-myndin oröið tíðari (sbr. snerti f. snert í
nútíðarmáli eftir 1600). En að hin reglulega sterka nút.-mynd heng (3. p.
hengr) hefur þó Iíka verið til, má sjá bæði af öðrum Norðurlandamálum
(*• d. d. hænger) og af því, að hún kemur fyrir á fleirum stöðum í ís-
lenzkum ritum frá 16. öld, í Nýjatestamenti Odds Oottskálkssonar og
Guðbrandarbiblíu (sbr. Isl. Orammat. § 263), og hefði því verið réttara
að geta um hana líka, þó útlendib málfræðingar hafi ekki þekt hana.
I § 465 stendur: „í 1. p. flt. fellur m stundum burt á undan v í vér,
v‘t, er varð mér, mit: bundu mér“. Þetta er miður heppilega orðað eða
skýrt. Réttara hefði verið að segja, að „m“ félli stundum niður á
nndan „vér, vit“ (í íslenzku) eða flyttist yfir á fornafnið, svo það yrði
’nér, mit (í norsku). >vf myndirnar „mér, mit“ hafa aldrei íslenzkar
verið, heldur norskar, eins og þær eru enn í dag.
Sumstaðar eru óþægilegar prentvillur (eða ritvillur) í bókinni. Þannig
stendur í § 377 að orðin allr, annarr, gnógr, halfr, miðr, sumr hafi ein-
Söngu veika beyging, þó augsýnilega eigi einmitt að standa hið gagnstæða,
að þau hafi eingöngu sterka beyging. Á bls. 235 (aths. 3) stendur og
nngri f. ungr og á bls. 275 skjálfa f. skjalfa (sbr. bls. 277, þar sem
það er rétt).
Þó ýmislegt fleira gæti vérið að athuga, þá skal hér nú staðar numið
nteð slíkt. Því hvorki hef eg neina tilhneiging til að fara frekar í smá-
smuglegan sparðatíning, né get gert mér von um, að Eimr. hafi rúm fyrir
nteira. Vísast, að henni þyki þegar nóg komið af svo góðu.
En svo er að minnast ögn á hina hliðina. Því þó eg hafi ýmislegt að
athuga við bók dr. A. J., má enginn af því ráða, að mér finnist fátt til
um hana eða álíti hana lítils virði. 0ðru nær. Bókin hefur bæði marga
°9 mikla kosti og er í rauninni þrekvirki. Því þó ólíku hægra sé að rita
um forntungu vora, sem svo fjölmargir ágætir vísindamenn eru búnir að
fannsaka og rita um út í æsar, en um nútiðarmá! vort, sem er lítt eða
ekki rannsakað, þá þarf þó engan smávegis dugnað og elju til að rita
slíka bók sem þessa. Höf. hefur og enganveginn Iátið sér nægja að halda
öllu því til haga, sem áðrir voru búnir að finna, heldur og gert eigi all-
fáar sjálfstæðar athuganir og að ýmsu leyti rutt nýjar brautir, einkum að
því er snertir kerfisbundinn samanburð við systurtungur íslenzkunnar. Og
fyrir íslenzkar bókmentir er stór fengur í bókinni og gallarnir skifta tíð-
ast litlu fyrir íslenzka lesendur. Hún sýnir og, að unnið er af kappi við
háskólann okkar unga og að lagðir eru fram allir kraftar til að Iáta hann
ekki kafna undir nafni. Það er því hraparlegt til þess að vita, að alþingi