Eimreiðin - 01.07.1927, Qupperneq 67

ElMREIÐIN
GRÆNA FLUGAN
259
»Hann verður skilinn við innan sólarhrings, ef þetta er ekki
9ert tafarlaust«.
Hún eldroðnaði og greip í handlegg læknisins. Svo dró hún
hann með sér inn í herbergi sjúklingsins, brá höndum um
miaðmir sér og mælti:
. *Lít ég út fyrir að gera mig ánægða með örkumlamann?
Eg mundi deyja af blygðun*. Svo sneri hún sér að manni
smum og æpti: »Hérna, Jón, líttu á þenna herra! Hann ætlar
að taka af þér handlegginn. Láttu hann ekki gera það, Jón.
hlustar ekki á hann, Jón«.
Jón gamli leit til hennar vingjarnlega.
»Vertu alveg óhrædd, Kriska. Hann fær ekki að slátra
leinu hér. Eg ætla mér ekki að láta brytja mig í kássu áður
en ég dey«.
Það stoðaði ekkert, þótt læknirinn reyndi að leiða Jóni fyrir
s)ónir bæði skelfingar dauðans og unaðssemdir lífsins. Það
stoðaði ekkert, þótt hann fengi greifafrúna úr Kastalanum til
bess að reyna að telja honum hughvarf, og prestinn og aðra
msstu mælskumenn þorpsins. Jón Gal sat fastur við sinn
^e>P- Hann neitaði að láta skera sig. Úr svip hans og rödd
'vsti hin æðrulausa og kyrláta undirgefni, sem einkennir sál-
arlíf bændafólks, þegar dauðinn er í vændum. Hann óttaðist
ekki dauðann og var þess albúinn að ganga honum á hönd
®eð sömu róseminni og faðir hans og afi höfðu gert. Það lá
1 augum uppi, að honum varð ekki þokað um hársbreidd. Og
|°ks tóku hinar áköfu fortölur læknisins að koma við hjartað
í 9amla manninum. Hann tók að kenna í brjósti um lækninn
Vnr það, hve æstur hann var. Og það var hálf broslegt að
^era vottur að því, hve ákaft Jón gamli reyndi að hugga hann.
‘ ' einu datt lækninum í hug, að fastheldnin á aurunum réði
°ff miklu hjá bóndanum, og sagði því við Jón:
»Þér sleppið ekki við að borga þrjú hundruð, þó að ég
am ekki af yður handlegginn. Það er að eyða peningum til
einskis að láta ekki framkvæma skurðinn. Þetta tekur aðeins
'mm mínútur«.
fá'*^*'3’ ^a ráðleggja mér einhver smyrsl, svo að ég
1 eitthvað fyrir peningana«, sagði Jón gamli jafn rólega eins
°9 hann væri að prútta um kaup á klossum.