Eimreiðin - 01.07.1927, Qupperneq 74

266
ERFÐASKRÁ BEETHOVENS
EIMREIDIN
heyrnardeyfð minni mér til baka, og þó var mér ómögulegt að segja við
menn: ialið hærra, hrópið, þvi að ég er heprnarlaus. Æ —, hvernig væn
það hugsanlegt, að ég viðurkendi veikleika þess skilningarvits, sem ætti
að standa á fullkomnara stigi hjá mér en öðrum, þess skilningarvits, sem
ég átti einu sinni í hinni mestu fullkomnun, í svo ríkum mæli sem mjög
fáir í minni listgrein hafa haft eða hafa. — Ó, ég get það ekki. Pess-
vegna fyrirgefið, er þið munuð sjá mig víkja burt, þó að ég feginn vildi
vera meðal ykkar. Tvöfalt sár er óhamingja mín fyrir það, að ég hlýt að
verða misskilinn. Fyrir mig má hvíld í mannlegum samvistum, náið viðtal,
hugsanaskifti, ekki eiga sér stað. Nær aleinn verð ég að vera, má aðeins
hitta menn að svo miklu leyti, sem ítrasta nauðsyn krefur. Ég verð að
lifa eins og i banni; ef ég nálgast mannlegt samkvæmi, þá kemur yfir
mig hræðsluhiti, af því að ég óttast að komast í þá hættu að láta bera
á ástandi mínu. — Svona var það þetta hálfa ár, sem ég var uppi ‘
sveit. Viturlegur læknir minn sagði mér að hlífa heyrninni eins og mögu-
legt væri, og það var í rauninni sálarástandi mínu í vil, þó að ég samt
léti stundum til leiðast, þegar löngunin eftir mannlegum samvistum kom
yfir mig. En hvílík niðurlæging, þegar einhver stóð við hlið mér og
heyrði flautu úr fjarlægð, en ég heyrði ekkert, eða einhver heyrði smal-
ann syngja, og ég heyrði heldur ekki neitt.
Slík atvik komu mér að örvæntingu; það vantaði ekki mikið á, að ég
gerði enda á lífi mínu. — Aðeins hiín, — listin, aftraði mér. Æ, —
mér virtist ómögulegt að skilja við þenna heim fyr en ég hefði afkastað
öllu því, sem mér býr í brjósti; og svo tórði ég þessu auma lífi, —'
sannarlega auma lífi, en líkami minn er svo viðkvæmur, að dálítið snögg
viðbrigði geta breytt mínu bezta ástandi til hins versta. — Þolinmæðin,
— svo er boðorðið, á að vera fylgjan mín: ég hef hana. — Ég vona að
ákvörðun mín verði stöðug, að halda út, þar til nornunum ósveigjanlegu
þóknast að slíta þráðinn. Ef til vill kemur bati, ef til vill ekki: ég er
við öllu búinn. — Pegar á 28. árinu var ég neyddur til þess að verða
heilabrotamaður, — það er ekki auðvelt, — fyrir listamanninn erfiðara
en fyrir nokkurn annan. — Guðdómur, þú horfir niður í mín instu
sálarfylgsni, þú þekkir þau, þú veizt, að í þeim býr kærleiki til mannanna
og löngun til velgerða. O, mannlegu verur, þegar þið einu sinni munuð
lesa þetta, þá hugsið um það, hve ranglega þið hafið breytt gagnvart mér,
og sá, sem er óhamingjusamur, hann huggi sig við það að finna einn
jafningja sinn, sem þrátt fyrir allar tafir náttúrunnar gerði alt, sem ‘
hans valdi stóð, til þess að verða tekinn i tölu mætra manna og lista-
manna.
Pið, bræður mínir, Karl og Jóhann, þegar ég er dáinn og próf.
Schmidt lifir enn, þá biðjið hann í mínu nafni að lýsa veikindum mín-
um, og þessu skrifaða blaði bætið þið svo við veikindasögu mína, I'l
þess að veröldin geti, að svo miklu Ieyti, sem mögulegt er, sæzt v‘ð
mig, að minsta kosti eftir dauða minn. — Um leið útnefni ég ykkut
báða að erfingjum að mínum litlu eignum, (ef svo mætti kallast). Skiftið