Eimreiðin - 01.01.1930, Blaðsíða 104

S4
FLÓTTINN (JR KVENNABÚRINU
eimreiðin
Því næst tók hún varlega upp hjá sér tóbaksdósir og fékk
sér í nefið. Svo rétti hún mér þær og brosti:
— Fáið yður í nefið, Chanum! Það er hressandi. Og þegar
þér komið til Evrópu, skuluð þér skýra frá því, að ég láti
þernur mínar oft taka í nefið, því það sé svo hressandi. Af
því má sjá, hve vel ég fer með þegna mína.
Þegar ég fór, sendi hún eina af konunum eftir gamalli
ullarpeysu og afhenti mér hana hátíðlega.
— Til minja um mig, frú Asim, og til merkis um vináttu mína!
Þetta var gömul og notuð ullarpeysa, en það var þó að
minsta kosti »konungleg ullarpeysa!*.
— En þér megið ekki gleyma, Chanum, að leita upp*
drotninguna í Evrópu og segja henni að koma með loðkáp-
una handa mér!
Eg lofaði að nýju að gleyma því ekki.
Eftir að hinir venjulegu kveðjusiðir voru um garð gengnir,
var mér í heiðursskyni fylgt heim af flokki hermanna. Hvað
eftir annað spurði ég sjálfa mig, hve mikið væri að marka
orð drotningar. Gat ég reitt mig á þau? Trúði hún því sjálf 1
alvöru, að ég mundi komast heim til Evrópu? Mundi hún
hjálpa mér, ef einhver ráðherranna legði nýjar snörur fyrir mig?
* *
*
Skömmu síðar hófst föstutími Múhameðstrúarmanna, »Rama-
zán«-hátíðin, sem svo er nefnd, en það er stærsta og víð-
frægasta hátíð ársins í Afganistan. Meðan hún stendur yf>r
mega hinir rétttrúuðu hvorki bragða vott né þurt allan lið'
langan daginn. Undantekningu frá þeirri reglu fá ekki aðnr
en sjúklingar og ungbörn.
Það er auðvitað mjög erfitt að vinna allan daginn fastandi.
Afganar mundu fremur kjósa hið gagnstæða. Það er enn-
fremur bannað að reykja og drekka vatn.
En þegar raddir prestanna hljóma frá turnum bænhúsanna
kl. 6 að kvöldi, ráðast menn að mat sínum eins og óargadyr-
A þeim tíma er ógerningur að fá nokkurt verk unnið nema
fyrir okurfé.
Um föstutímann sofa Afganar mjög lítið. Karlmennirnn-
ganga syngjandi um göturnar. Næturlífið er líkast því sem