Eimreiðin - 01.01.1930, Blaðsíða 117

ElMREIÐIN
RITSJÁ
97
sum þeirra líð, sem koma nýstárlega fyrir sjónir og þvælast fyrir þeim,
sern engrar leiðbeiningar á kost. Væntanlega eiga færeyskar bókmentir
^'kinn vöxt fyrir höndum að stærð og gildi, og jafnframt má búast við
íslenzkum lesöndum þeirra fjölgi. Þá verður ekki hjá því komist að
'aka saman orðakver við þeirra hæfi. Meðan það er ekki til, er hverjum
tsim sem hirðir um að verða allæs á hvers konar færeyskt lesmál, sem
^Yfir kann að bera, ráð að afla sér hinnar færeysk-dönsku orðabókar
beirra M. A. Jacobsens og Chr. Matras. Hún er jafnhandhæg og hún er
^dýr eftir stærð (kr. 7,50 danskar).
Kaupmannahöfn í nóvember 1929.
7ón Helgason.
Jóhann Frímann: MANSÖNGVAR TIL MIÐALDA. — (Útg. Þor-
s(einn M. Jónsson). — Akureyri 1929.
Sjaldan eða aldrei mun hafa borist eins mikið af ljóðabókum á mark-
a®inn og í haust. Munu þær vera á annan tuginn, og flestar eftir menn,
er Sefa út ljóð nú í fyrsta sinn. Vöxturinn er því ærinn, en ekki get ég
fallist á þau ummæli eins ritdómarans, að gæðin séu mjög eftir vonum.
ar,nast að segja er það undantekning að hitta á skáldlega hendingu í
kvsðum nýliðanna í haust, hvað þá verulega gott kvæði.
En þær undantekningar eru þó til, og finnast, ef til vill, einna helzt 5
^ansöngvum til Miðalda eftir Jóhann Frímann, þráit fyrir þá miklu ann-
tT'arka, sem eru á þessari frumsmíð hans.
^ókin er ekki venjulegt safn ýmsra kvæða, heldur Ijóðaflokkur, ortur
af Völsungasögu. Eigi bindur höf. sig þó fast við söguna, enda tekur
kann fram í formála að bókinni, að hér sé eigi um söguljóð eða rímur
ræða, enda hafi sig „aldrei fýst að ríma sagnfræðilegar heimildir".
ann kveðst yrkja kvæðin í siðferðilegum tilgangi, til að skýra „þann
fiarska, er skilur hreinar og óhreinar ástir“.
'dandlaetingarsemi höf. í þessum efnum er torskilið fyrirbrigði hjá
keilbrigBum nútímamanni — ef honum er þá alvara. Það dylst ekki,
^rátt fyrir allan hátíðleikann, að honum er töluvert yndi að fjalla um
^essar svokölluðu óhreinu ástir, og það jafnvel svo, að hann stiklar
Urr|staðar á jöðrum borgaralegs „velsæmis".
t
u9 gæti jafnvel látið mér detta í hug, að höf. nofaði vandlætinguna
asettu ráði sem umbúðir utan um ekki svo litla aðdáun á veraldlegum
Unaðsemdum, á svipaðan hátt og Anatole France notar stundum helgi-
°9urnar. Slíkt væri mjög fyrirgefanleg undirhyggja og ólíkt skemtilégri
7