Eimreiðin - 01.04.1930, Qupperneq 33

EIMREIÐIN
SKÍÐAFÖR í ALPAF]ÖLLUM
129
sumar. Þær príla fram á yzhi nafir, hnarreistar og frjálslegar,
eins og vindurinn — feta sig eftir syllum í næstum lóðrétt-
um vegghömrum, jafn léttilega og á jafnsléttu. Það er fróð-
iegt að bera þessi frjálslegu dýr saman við kynsystur þeirra,
heimageitina, sem eftir þúsund ára þrælkun er orðin að sí-
miólkandi, tjóðraðri horkráku og skrækir ámátlega. Fjallaörn-
inn, sem áður sveif hér yfir tindunum, sést nú varla meir
enda drap eitt einasta veiðifífl 1000 þeirra á síðasta manns-
nldri, og stærði sig svo af því í hirðveizlum. í 2000 metra
hæð fer að verða vart við loftbreytingu. Maður verður svo
Hugléttur, að jafnvel bakpokinn, sem áður ætlaði að sliga
mann, virðist fisléttur. Blóðið streymir örar, og hugsunin
yerður skýrari. Tindunum við sjóndeildarhringinn fjölgar. Þeir
hafa hver sinn svip og eðli. Nú gyllir sólin toppana, og þeir
r°ðna meir og meir, unz þeir eru orðnir gegnsæir eins og
slóandi málmur. Skafrenningsslæður og hrímþokubönd auka
a töfra Alpaglóðarinnar. Dalirnir eru vafðir grænblárri slikju,
Konungsvatnið er nú að sjá eins og mjór fjólulitaður borði
niðri í dalnum. Við erum í ríki vindanna, Steinhafinu. Enda-
lausar raðir af úfnum fjallakömbum, vafalaust gamlir skrið-
jökulsfarvegir, tættir eins og skotgrafir, blasa við auganu.
Þe9ar stormurinn æðir hér í algleymingi er ekki þægilegt
a daga uppi á bersvæði, það sýna krossarnir, sem standa
■ngað og þangað upp úr snjónum: Krossar, með barnalega
máluðum myndum af helfrosnum mönnum, ártölum og ósk til
þeirra, sem fram hjá fara, um að biðja fyrir sál þess látna.
lallamenn líta annars ekki sorgaraugum á þessi tákn minn-
inganna. Þeir mega altaf búast við sömu afdrifum og eru
estir hóti nær þeim gamla siðnum, sem kendi mönnum að
taka dauðanum karlmannlega. Það er munur á því að verða
nti á fjöllum og því að örmagnast við borgarnautnir fyrir
a ur ^ram> seigdrepandi eiturnautnir og sællífi.
Fegar mjallrokan þýtur um eyrun og skíðin strjúka vart
jarnið á fluginu, þá er skíðamaðurinn hafinn yfir allar venju-
egar hugsanir, því þá koma hugmyndir eins og leiftur, og
a s*reYmi frá ókunnum pólum lýsir sem snæljós. Maður getur
náð ofsahraða á járnbraut, flugvél eða öðru fartæki, en maður
osnar aldrei við þá vitund, að fartækið sé knúið áfram. Skíðin
9