Eimreiðin - 01.04.1930, Qupperneq 74

170
OQ LÓTUSBLÓMIÐ ANGAR ...
EIMREIÐIN
— Ósköp þótti mér vænt um, að þú leizt inn til mín, En-
toskin minn. Dagarnir eru svo langir.
— Fyrirgefðu, að ég skyldi ekki hafa aura til að kaupa
þér blóm, frú Berta.
— Þú ættir nú ekki annað eftir en fara að eyða í blóm
handa mér! Guð fyrirgefi þér að vera að tala um blóm handa
mér, Entoskin. Ekki nema það þó! Blóm!
— Við skulum ekki biðja neina guði um neitt, frú Ðerta.
Við skulum reyna að halda okkur að staðreyndum, ef þú
hefur ekkert á móti því.
— Æ, jæja, við skulum láta það liggja á milli hluta, En-
toskin. ... En mikil ósköp yrði ég nú fegin, ef ég fengi að
halda þessu niðri.
— Eg ætla að setjast niður hérna á stólgarminn, þangað
til hann Bim-Bim litli kemur heim.
— Þakka þér fyrir, Entoskin. Það er svo gott að vita ein-
hvern nálægt sér. Hann fer nú sjálfsagt að koma, hann Bim-
Bim, elsku barnið, og þá tekur hann fiðluna sína ofan af
veggnum fyrir þig, Entoskin minn. Auminginn, hann hefur nú
orðið engan tíma til að æfa sig og engan til að leiðbeina
sér framar, síðan gamli ítalski meistarinn, sem bjó hér uppi,
varð hungurmorða.
— Mikið vildi ég gefa til, að þú lifðir þann dag að sjá
hann Bim-Bim standa á pallinum í »Exposition Auditorium*,
frú Berta.
En það var eins og konan væri aftur fallin í sama mókið.
Hún Iá hreyfingarlaus og lygndi aftur augunum. Loks steig
þessi máttvana hugleiðing upp úr mókinu:
— Guð hjálpar okkur öllum, ef hann er til. ..
Maðurinn horfði um hríð þunglyndum, vonlausum með-
aumkvunaraugum á sjúklinginn og svaraði eftir góða stund,
án þess þó að nokkur vottur af álösun væri heyranlegur í
svarinu:
— Eg fyrirgef þér, frú Berta. Eg reyni að leggja út á
bezta veg það, sem þú segir. Þú segir »guð«, en ég veit, að
þú meinar afl taugavöðvanna í manni sjálfum.
— ]á, það er sjálfsagt það, sem ég meina, stundi konan
upp úr mókinu, því hún hafði ekki framar neina ákveðna