Eimreiðin - 01.04.1930, Qupperneq 118

214
VÍÐSJÁ
EIMREIÐIN
aftur og sögÖ ólæknandi. Sumarið
1918 fékk hún mjög tíð kvalaköst,
stundum svo áköf, að hún var við-
þolslaus í rúminu. Um haustið
misti hún sjónina að nokkru leyti,
og í marz 1919 varð hún steinblind.
í þrjá mánuði var hún einnig mátt-
Iaus í vinstri hliðinni, og í tvær
vikur misti hún heyrn á hægra
eyra, vinstra fótinn krepti, hún varð
þakin sárum á bakinu, og vall úr
þeim gröftur og blóð. Fimm læknar
stunduðu hana, en gátu ekkert að
gert. í lok ársins 1922 varð hún
svo veik í hálsinum, að hún þoldi
varla að renna nokkru niður. Stór
bólgusár komu í hálsinn, svo henni
lá við köfnun. Hinn 29. apríl 1923
fékk hún alt í einu sjónina aftur,
eftir að hafa verið blind í fjögur
ár. En 17. maí 1925, sem var helg-
unardagur heilagrar Theresu, hvarf
máttleysið, og gerðist það með
þessum hætti:
Um kvöldið, meðan Theresa var
að biðjast fyrir, sá hún Ijós við
fótagaflinn á rúminu. Henni varð
svo mikið um, að hún hrópaði upp
yfir sig. Foreldrar hennar fóru þá
inn til hennar, og með þeim voru
þrír ættingjar hennar og prestur,
en hún virtist alls ekki sjá neitt af
þessu fólki. Það veitti því strax
eftirtekt, að hún hafði sezt upp í
rúminu, en það hafði hún ekki gert
hjálparlaust í hálft sjöunda ár, og
var að tala við einhverja ósýnilega
veru. Theresa var með opin augun,
og ljóma stafaði af andliti hennar.
Sagði Theresa svo frá á eftir, að
rödd hefði komið út úr Ijósinu og
spurt sig hvort hún vildi verða
heil, sagt sér að rísa upp í rúminu
og fullvissað sig um, að hún gæti
gengið. Hún reyndi þetta undir
eins og gat gengiö um gólfið með
hjálp foreldra sinna. En þegar kom
fram í júní var hún farin að geta
gengið úti við hækju. 30. septem-
ber 1925 (en 30. sept. er merkis-
dagur í kaþólsku kirkjunni fyrir það,
að hin heilaga Theresa frá Lisieux
Iézt þann dag) varð Theresa alheil.
Þann dag sá hún aftur Ijósið og
heyrði sömu röddina og áður, sem
sagði henni, að nú gæti hún gengið
hjálparlaust, en þó mundi hún enn
eiga þungar þrautir í vændum.
Daginn eftir gat hún gengið ein og
óstudd til kirkju og hætti eftir það
að ganga við hækju.
Hinn 7. nóvember sama ár varð
Theresa veik. Dr. Seidl frá Wald-
sassen var sóttur, og reyndist veikin
að vera skæð botnlangabólga. Skip-
aði læknirinn að flytja hana sam-
stundis á spítalann í Waldsassen.
Móðir Theresu varð mjög harm-
þrungin, og ákallaði Theresa þá
Theresu hina helgu um hjálp. Þá
sá hún alt í einu ljósið aftur. Ut
úr því kom mjallhvít hönd, sem
benti henni, og hún heyrði röddina
sömu og áður, sem skipaði henni
að fara á fætur. Eftir að sýnin
hvarf fór hún á fætur alheil og í
kirkju. En í febrúar 1926 veiktist
hún aftur, og fann dr. Seidl, að það
var inflúenza, sem að henni gekk.
Um líkt leyti fékk hún einnig sömu
eyrnaveikina og áður. í þessum
veikindum sá Theresa eitt sinn sýn.
Henni fanst hún sjá Krist á Olíu-
fjallinu og um leið fann hún til
sárra verkja í vinstri síðunni, líkt
og eftir hnífsstungu. Rann blóð út
úr síðu hennar, þar sem verkurinn
gerði vart við sig. Nokkrum dög-
um seinna sá hún aðra sýn: Krist
krossfestan. Þessa sýn sá hún á