Eimreiðin - 01.07.1931, Qupperneq 89

e'MREIÐIN
KREUTZER-SÓNATAN
289
nokkurn farþeganna eða kynnast þeim á nokkurn hátt. Ef
buð kom fyrir, að einhver þeirra sem næst honum sátu,
sPurði hann einhvers, svaraði hann því stuttur í spuna og
afundinn. Fór hann svo strax að lesa, eða kveikti sér í vind-
lingi og starði út um gluggann, eða hann tók upp nestis-
skrínu sína og fór að snæða. Soðið vatn fekk hann ser a
uiðkomustöðvunum og bjó sér til te, sem hann drakk með
matnum. Þó að hann reyndi þannig að vera út af fyrir sig,
fanst mér þó eins og honum leiddist þetta hálft í hvoru, og
é9 var oft kominn á fremsta hlunn með að brydda upp á
samræðu við hann. En jafnan, er augu okkar mættust, sem
off kom fyrir, þar sem við sátum skáhalt gegnt hvor öðrum,
leit hann fljótlega undan og tók aftur að lesa eða starði út
Um aluggann, eins og áður.
Við staðnæmdumst á stórri brautarstöð um kvöldið, og fór
ká maðurinn taugaveili út og sótti soðið vatn í te handa ser.
Þetfa te sitt drakk hann jafnt og þétt inni í járnbrautarklef-
anum. En konan í karlmanns-yfirhöfninni og hinn málgefni
fÖrunautur hennar, sem ég síðar fékk að vita, að væri mál-
f®rslumaður, gengu hvað eftir annað reykjandi inn á stöðina
°2 drukku teið sitt við matborðið þar inni. Meðan þau voru
f burtu, komu nokkrir nýir farþegar inn í klefann. Á meðal
teirra var hár, snoðrakaður maður, hniginn að aldri, hrukk-
offur mjög í andliti, klæddur marðarskinnskápu og með der-
húfn á höfði, derið sjálft var ákaflega stórt. Hann leit út fyrir
að vera kaupmaður. Varla var hann seztur, gegnt sætum
teirra konunnar og málfærslumannsins, er hann tók að ræða
Ulð ungan mann, sem hafði komið inn í klefann um leið og
ann, og leit út fyrir að vera búðarpiltur.
Kaupmaður tók að skýra frá því, að hann ætti nú ekki
anga ferð fyrir höndum, því hann færi aðeins út á búgarð
Slnn> sem lægi við næstu brautarstöð. Þá beindust samræð-
Urtlar. eins og oft vill verða undir líkum kringumstæðum, að
Verðlagi á korninu og hvernig salan á því gengi í Moskva
a markaðinum í Nischnij-Novgorod. Búðarpilturinn fór í
ahafa að segja frá svalli miklu, sem nafnkendur, ríkur kaup-
maðnr hafði gert sig sekan í á markaðsferð, en gamli mað-
Urinn leyfði honum ekki að tala út, heldur fór sjálfur að