Eimreiðin - 01.01.1934, Side 34

EIMREIÐIN
Þýtur í skóginum.
Það er vorkvöld í júní og þýtur í skóginum. Þið sem ein-
hvern tíma hafið komið í allaufga birkiskóg, þegar hlýr vor-
blærinn strýkur trjátoppana, þekkið eflaust þenna yndislega-
dularfulla þyt skóganna. Það er eins og ótal ósýnilegar verur
séu að hvísla alt í kringum mann á annarlegri tungu. Lauf'
anganin fyllir vitin. Maður heillast af öllum og öllu.
Það er einmitt á slíkum kvöldum sem þessu, að smáatvikiu
verða að æfintýrum, sem geymast alla æfi.
Bóndadóttirin unga stendur úti og bregður hönd yfir augu
og horfir til vesturs, yfir grundirnar og skóginn. Hlý haf-
rænan ber laufilminn að vitum hennar. Hún dregur andann
djúpt og skygnist um. Það er vor í augum hennar. Eftif
hverju er hún að horfa? A hún von á einhverju, eða hefuf
hana dreymt gestlega í nótt?
Bíðum við. — Utan grundirnar koma tveir ríðandi menn
og fara hratt yfir. Líklega eru þetta næturgestir. Unga stúlkan
flýtir sér inn í bæ, til þess að undirbúa komu þeirra.
Fyr en varir eru þeir riðnir í hlað og hitta húsbónda að
máli. Nei, þeir mega ekki vera að því að gista, ætla að ríða
austur yfir skarð í nótt. Þeir eru langferðamenn, nýkomnif
úr siglingu, og eru nú á leið heim í átthagana og hraða ferð-
inni sem mest þeir mega. En þeir vilja gjarnan þiggja sopa
að drekka, og bóndadóttirin færir þeim spenvolga nýmjólk-
Þeir gera mjólkinni góð skil, spjalla við húsbóndann og gefa
dóttur hans auga við og við. En hún er feimin við þessa
farfugla og dregur sig í hlé.
Ferðamennirnir standa á fætur og búast til ferðar, kveð|a
bóndann og dóttur hans. Þeir þakka henni fyrir mjólkina oð
brosa. Hún lítur leiftursnögt í augu þeirra beggja um leið-
Annar þeirra er eins og ungir karlmenn yfirleitt, en hinn? "
Já, hann er að minsta kosti að einhverju leyíi öðruvísi en
allir aðrir.
Hún mætir augum hans dálítið hikandi.