Eimreiðin - 01.01.1934, Side 111

E1MREIÐIN
A DÆLAMYRUM
91
ska 'UVerk ^afa att sér stað. Hérna uppi í fjalladölunum er
kr Pgerð fólksins og hugsunarháttur með allmiklum forneskju-
a9 enn þann dag í dag, suo að Islendingur verður alveg
jg a á í fyrstu. Sveitabýlin mörg bera greinilegan svip
hef^U ^lnna aWa — og einnig fólkið sjálft: í hatri, ást og
oum, en einnig í drengskap, mannkostum margvíslegum
m^nndómi. f>að er sérkennilegt fólk, spunnið úr mörgum
rum þáttum gamalla ætta og örlaga.
et fjallakofarnir hérna gætu talað! Og þeir gera það
það*Ir'' IT1arSÍr tleiri en Dælakofinn. Ég hef sjálfur rekist á
9 ' ^9 hef komið inn í marga þeirra og nokkrum sinnum
ætíð ^ls*a ^ar a^einn °2 ókunnugur á flakki mínu. Og
and' ^Ur mer tuuóist í kofum þessum, að myrkrið væri lif-
li&'' Um^vertls mig — að vængjablak og andardráttur löngu
■una tíma léki um mig. Og stundum vondar hugsanir, sem
ust utan um mig eins og kuldanepja, sem næddi þvert í
inn' -lm m*2 °s mer óumræðilegs hrolls og kvíða djúpt
1 sálinni. Fylgjur manna og dýra svifu og sveimuðu eins
2 °ljóst hugboð langt inni í myrkrinu og urðu að lifandi
íaun
s$i.
myrkrinu og
Veruleik í huga mínum, þótt ég hvorki heyrði neitt né
fra 9 'a ten9Í vakaudi og bylti mér á fletinu. Tvisvar fór ég
j °9 bætti á eldinn. Ég vildi ógjarnan liggja einn vakandi
^ mVrkri og kulda. Þótt allbjart væri inni af eldskininu, var
va/ eint{ennite9a órótt. Ég fann alt af til þess, að hér
g margt á ferli, sem ég þó enga grein gat gert mér fyrir.
]g9 ^ann aðeins til þess. Irmri maður minn varð þessa greini-
Það V3r’ 6n SU Vltunc* na^‘ ekk‘ ut ^ dagvitundar minnar.
tilfi V3r * mer lnniþyr9Óur orðlaus geigur. Einhver ömurleika-
^nin9. sem eigi verður með orðum lýst.
var VlSVar ég upp úr þessu einkennilega ástandi. Það
9engið um ytri dyrnar og inn í anddyrið, stappaður af
l snlórinn og drepið þungt niður byssukólfi í skotinu að
arbaki En svo heyrði ég ekkert framar. Ég hélt vakandi
með innri hurðinni, en þar var engin hreyfing.
úr Var^ hugsað til sögu Höska gamla. Var það Jakob
Ur h ■ *’ Sem ^er var a íerðinni! Var hatur og hefndarhug-
eular aefi og nístandi hjartakuldi sextán ára fangelsisvistar