Eimreiðin - 01.01.1934, Qupperneq 127

E,MREIÐin
RITSJÁ
107
Þýölegra rila. Bók þessi er prýöilega skrifuð við alþýðuhæfi og auk
P6ss óvenjulega þjóðleg, og varð sá er þetta ritar alveg hissa við Iestur
“karinnar, að Menningarsjóður skyldi sjá sér fært að gefa rit þetta út,
°9 hlýtur þar að vera um meira en Iitla tilviljun að ræða. Hefur efni
°karinnar áður verið Iesið í útvarpið af höfundi sjálfum, í þrem er-
'ndum, og féll hlustendum vel í geð. Sanngjarnlega verður þó að geta
y ss> að þessi bók er alsendis ónóg sem heimildarrit um jafn mikils-
^erðan þátt úr atvinnusögu þjóðarinnar sem hákarlaveiðarnar eru. Hinu
k'e3a lífi á hákarlaskútunum lýsir höf. fjörlega og skemtilega. En slík
nersónuleg lýsing á mönnum, sem bókin tilgreinir, og annaðhvort eru á
1 eða eiga náin skyldmenni, er hið mesta vandaverk og svo ábyrgðar-
a5 ekki er fært öðrum en þeim, er hafa hvorttveggja í senn:
°99a dómgreind og næman drengskap. — I persónulýsingum samtíðar-
ks> háttum þess og siðmenning, og frásögulegum, örlagaríkum atvikum
°9. viðburðum úr lífi þess — þar hefur fáum tekist að fara svo með
. e>mildir eða þræða svo milli skers og báru, að ekki hafi valdið ágrein-
ns’> óánægju eða deilum. Er þess engin von að Theodóri hafi tekist þetta
rum fremur. — Með útgáfu þessarar Iitlu bókar er annars ekki ör-
9rant> að vottur megi sjást um I. „Aldahvörf" í því óbotnandi kviksyndi,
^enningarsjóður virðist kominn í með bókaútgáfu sinni. J. /W. E.
Rvík
Þ°runn Magnúsdóttir: DÆTUR REVKJAVÍKUR. — Sögur I,
1933 (Acta).
ner kemur ungur kvenrithöfundur fram á sjónarsviðið með frumsmíð
sma
, ■ se>£ smásögur, sem að vísu eru fjarri því að vera gallalausar, en
p 3 Þó ýms þau einkenni, sem góðu spá um framtíðina. Sögurnar heita:
^att fyrir alt, Brot, Svívirt, Þegar birtir, Frú Erna og Kreppan og ég.
®r eru allar, að einni undanskildri, úr reykvízku nútíðarlífi, og aðal-
rs°nurnar eru, eins og nafnið bendir til, konur höfuðborgarinnar.
dótt-
ratt fyrir alt“ Iýsir sjálfstæðri núlíðarstúlku, Arnheiði Hjálmgeirs-
^ Ur’ sem brýtur allar brýr að baki sér lil þess að geta helgað sig
^9S]ón þeirri, sem hún þráir, en sú hugsjón er málaralistin. Hún skilur
unnustann og brýtur í bág við vilja foreldra og annara vandamanna
j. v,na> til þess a5 geta rækt köllun sína, og verður líka að lokum fræg
slakona. f samsæti, sem henni er haldið, þakkar einn ræðumanna það
s,Yrk
'istab:
°9 uppörvun foreldranna hve Iangt heiðursgesturinn hafi náð á
^ fautinni. En „um varir listakonunnar Iék bros, sem enginn skildi".
[ Sa9a þessi er ákaflega laust bygð, alt of veik til þess að vera sann-
rar,di. Mergur málsins í sögunni virðist vera að sýna fram á, hve Iist-
elsk
0tj^^or9araIegs þjóðfélags og halda frelsi sínu og sjálfstæði innan um
^Sarahátt og hversdagsleik þeirrar veraldar, sem þessar sálir eru
viljaþrekið geti þá sigrað, svo að
Um sálum reynast það einatt miklar torfærur að sigrast á erfðavenj-
|j ar 1> og hversu einbeitnin og H— i-- — H—, --- —
heltjrmar'<'nu verði náð- En í sögunni eru þessar torfærur aðallega
Ur Hlkomulítill unnusti, sem með framkomu sinni gerir það næsfum