Eimreiðin - 01.01.1934, Qupperneq 129

E'MREIÐIN
RITSJA
109
'*J'r fimm, fær hryggbrot hjá þeim öllum og lofar að lokum sjálfum sér
Vl a& leggja ekki út í kvonbænir aftur fyrst um sinn.
Prófarkalestur er slæmur á sögum þessum, siafvillur og greinarmerkja-
Ur svo að segja á hverri síðu. Sumstaðar veldur vöntun merkja því,
setningar fá tvíræða meiningu, svo sem t. d. á bls. 60: I dag hvíslar
að
hiiti
htrandi röddu á sennilega að vera: „/ dag“ hvíslar hún titrandi
ýddu fv\áliö er líka hvergi nærri gallalaust, þó að ekki séu tekin með
reikninginn orð úr reykvízku götumáli, svo sem cremdolla, hjartakrútt,
a ’ nyndastand, erkibulla, mútter o. s. frv.
ner eru örfá dæmi um óviðfeldið mál eða rangt:
”Það sæi ég helzt", f. „það þætti mér vænst um“.
"Undra sig yfir“ (d. undre sig overj, f. undrast, furða á.
”Við fætur þínar", f. „við fætur þína“.
”Meðvitundinni um þetta voðalega þyrmdi yfir hana“.
”^lá einhverju föstu", f. „ganga að einhverju sem vísu“.
’ Þekkja út í lífið", f. „þekkja lífið".
Annars er hroðvirkni um mál, stafsetningu- og greinarmerkja ekkert
u®mi, þv; ýmsar þeirra bóka, sem út koma árlega, eru með slíku
rRi brendar. En það er mikils virði fyrir unga höfunda að temja sér
þ.(|nma vandvirkni um mál og stafsetningu, því það hvorttveggja á sinn
1 að gera verk þeirra að Iistrænni heild, gera þá sjálfa að sönnum
llhöfundum.
jr,^itilblað þessarar bókar bendir til, að von sé á framhaldi af sögum
j^a h°fundi hennar, því þar stendur að þetfa sé I. bindi af stærra safni.
þ^n‘r nú á gagnrýni höfundar á sjálfa sig við útkomu næsta bindis.
er ®tíð gott fyrir höfunda og ekki sízt byrjendur að hafa jafnan í
9a, að skáldgyðjan er óendanlega kröfuhörð og haga sér samkvæmt því.
Sv. S.
H Arthur Findlay: A LANDAMÆRUM ANNARS HEIMS. Einar
Varan þýddi. Rvík 1933 (Magnús Stefánsson og Oliver Guðmundsson).
átti ^ n°hhu^ ný1* af sálarrannsóknunum svonefndu að frétta? Miðar í
bjá ^ ^V1 öðlast skilning á dulrænum fyrirbrigðum, sem gerast
leih mi*^um vorra daga? Þannig spyr margur, sem þráir að vita sann-
befl^1111 °9 ehhert nema sannleikann í því margumþrátlaða máli, sem nefnt
ist ^ Ver‘® mikilvægasta málið í heimi — og er það. Hver sá sem fylg-
sig ^ví, er árlega kemur út um málið, kemst ekki hjá því að reka
)e a’ sjálfum skilningnum á því hvaðan fyrirbrigðin stafi, miðar ákaf-
bri x $9t a^ram- En þess verður þá að gæta, að rannsóknirnar á fyrir-
við fUm sp‘ril‘smans bafa enn ekki staðið yfir nema 60—70 ár, og að
re *rirbrigðin sjálf er svo erfitt að beita sjálfsögðustu reglum allra
n°kk UVls‘n^a> Þar sem fyrirbrigðin eru viðkvæmari fyrir áhrifum en
Ur °nnur fyrirbrigði efnisheimsins. Þúsundir manna víðsvegar um
fvrjr a‘a a)hugað þau, sannfærst um að þau gerist, jafnvel fengið vissu
PV1 að þau stafi frá framliðnum mönnum þeirrar tilveru, sem nefnd