Eimreiðin - 01.07.1947, Síða 46

198
JÖKULLINN HLEYPUR
KIMRIÍAóIN
nokkurn skapaðan hlut og gátum ekki fest hugann við neitt.
Allt liljóp með óhemju hraða gegnum huga okkar, en ekkert
gat náð að festast svo, að við gætum gert okkur grein fyrir því,
sem var að gerast. Aðeins vissum við það, að við vorum liér
staddir mitt í jökulhlaupi. Hvort það hafði nokkur alvarleg
áhrif á líf okkar og líðan, það kom okkur ekki einu sinni til
hugar. Hið eina, sem við vissum áreiðanlega, var, að við voruni
komnir hér efst upp í kvosina og komumst ekki lengra. Við
skulfum af kulda, svo að það glamraði í tönnum okkar.
Nú rauf frá tunglinu, svo að við sáum niður eftir kvosinni.
Við sáum enn tjaldið og þá félaga okkar lijá því. þá greip
okkur þó ein föst liugsun, að komast niður að tjaldinu aftur,
þar sem föt okkar voru. Er við gengum niður eftir kvosinni,
fundum við að lireyfingin í ísnum var lieldur að minnka, ÍS'
stykkin veltu sér ekki eins liroðalega, og jafnframt komst meira
í ró inni í liuga okkar og við gátum farið að festa liugann við
eitthvað. Nú varð okkur Ijóst, á hve veikum þræði líf okkar
liafði liangið og hver líkindi væri til þess, að við slyppum vel
út úr þessu. Enn kom það þó ekki fram í orðum.
Þegar við komum niður að sprungunni, sem var fyrir aftan
tjaldið, þar sem brúin var að rifna í sundur, er við hlupum yfir
hana, varð okkur fyrst Ijóst, livers vegna þeir Wegener og Larseö
höfðu ekki komið á eftir okkur. Brúin var horfin og sprungaB
orðin um 3 metrar á breidd. Og nú stóðum við tveir og tveir
sínum megin hvorir. Ég kallaði til Larsens, bað liann að finna
kamikkurnar mínar inni í tjaldinu og kasta þeim til mín, °S
gerði hann það fljótlega. Svo köstuðu þeir til okkar stóruin
broddstaf. Með liann í höndum tókst okkur að komast yfrr
sprunguna, þar sem mörg ísstykki liöfðu dottið ofan í hana, og
vorum við þá enn allir saman.
Nú var jökullinn að mestu kominn í ró, aðeins stöku stykki
voru enn að detta niður og gera smávegis liávaða. Það var
aðeins til þess að kveikja hjá okkru: þá hugsun, hvort jökullinn
tæki til aftur með sömu ósköpum sem fyrr, en við vonuðuin,
að svo yrði ekki. Við bárum saman ráð okkar. Wegener vildJ
flytja tjaldið, en hvert? Engin leið var að flytja það yfir sprung'
una, fyrr en lokið væri að brúa hana, og í nótt var það ekki
hægt. „Ég legg það til“, sagði kapt. Koch. „að við förum inn