Eimreiðin - 01.07.1947, Blaðsíða 30

182
BYLTINGAMAÐUR
EIMREIÐlN
hafði stokkið fyrir hornið á sátunni. Hann sneri sér við og leit
til þeirra, sem hömuðust við að koma upp heyinu kippkorn frá.
Jörundur lagði frá sér hrífu og vettlinga. Hann tók báðuni
höndum í buxnastrenginn og lötraði burt. Hann gekk í áttina
til malargryfjunnar í hólnum. Nokkuð frá var óslegið gras.
Jörundur óð hægt gegnum liáan puntinn. Ég horfði á eftir lion-
um. Ósköp var liann smár að sjá, þegar hann vaggaði í grasinU
eins og liann gengi á þilfari í miklum öldugangi. Svo livarf hann
inn í gryfjuna.
Rétt á eftir kom liellirigning.
Á leiðinni heim skildi ég, að ég liafði verið sjónarvottur
heimsviðburði.
Framtíð mannkynsins.
Ef gera slcal ráð fyrir, að rnannkynið eigi ragnarök í vændum, þá hefði
getað spáð því fyrir nokkrum árum, að það yrðu Tliibetbúar og Eskimóar, sein
einna líklegastir yrðu til að lifa af ósköpin. Dáðar þessar þjóðir liafa sem se
til skamms tíma búið undir vernd einangrunarinnar. Með því á ég auðvitað
við það, að þær hafa ekki verið í hættu fyrir því böli, sem mannleg glópsk3
og grimmd hafa búið lífinu á jörðu hér, enda þótt þær hafi verið háðar vaÓ'
höfuðskepnanna fremur en flestar aðrar þjóðir. Mannkynið hefur síðan a
miðri paleolithisku öldinni getað boðið liöfuðskepnunum hyrginn nægib’ra
mikið til þess, að þær þyrftu ckki að verða því að fjörtjóni, ef ekki hefð1
komið til önnur og alvarlegri hætta — frá því sjálfu, liætta, sem nú er 3
góðuin vegi með að tortíma því.
En nú er svo komið, að heimili Thibetbúa og Eskimóa eru ekki örugí!
lengur, því að nú getum við flogið yfir norðurpólinn og Himalayafjöllin ®1119
og okkur sýnist. Og bæði Norður-Kanada og Thibet verða að líkinduB*
orustusvæði í framtíðarstyrjöld milli Rússlands og Bandaríkjanna.
Ef það á nú fyrir mannkyninu að liggja að glatast í eldi atómsprengna. Þa
mundi ég helzt gera mér von um, að það yrðu svörtu dvergarnir í Mið-Afríku’
sem yrðu til þess að hjarga einhverri ögn af arfleifð mannkynsins, eins og l11111
er nú. Þeir kynnu að geta tekið upp þráðinn aftur. Að vísu liefðu þá aHjr
framfarir mannkynsins um síðastliðið 6—10 þúsund ára skeið orðið að engu’
en hvað eru 10.000 ár í samanburði við þau 600.000 eða 1.000.000 ára, selU
liðin eru síðan maðurinn hóf vegferð sína á þessari jörð?
En svo er líka ckki með öllu útilokað, að okkur takizt að gera út
við mannkynið allt, Afríkunegrana einnig.
Arnold Toynbee prófessor í The Atlantic.