Eimreiðin - 01.07.1947, Síða 47

EIMREIITN
JÖKULLINN HLEYPUR
199
í tjaldið, hitum okkur kaffi og drekkum það“. „Þá vil ég fyrst
líta eftir hestunum“, sagði ég. „En hvar er Glói1) ?“ spurði Larsen.
Annars lagði hann ekkert til málanna, var bara þögull og rólegur,
eins og þessi læti hefði öll farið fram hjá honum, án þess að
*aska geðró hans hið minnsta.
Við kölluðum á Glóa, en hann kom ekki. Hann var þó vanur
að halda sig nærri okkur. Við kölluðum aftur. Nú heyrðum við
hann skrækja einhversstaðar niðri í jöklinum, en hvar, vissum
við ekki, og í myrkrinu var ekki hægt að leita hans. Það varð
að bíða birtunnar, ef hann var þá ekki dauður.
Við Larsen gengum til hesthússins, en liinir inn í tjald. Hest-
arnir stóðu allir í linapp í einu liorninu, svo þétt saman sem
®ild í tunnu, og Daman2) var óvenjulega róleg og liljóð. Þeir
v°ru auðsjáanlega hræddir, en leið annars ekkert illa. Meðfram
suðvesturvægg hesthússins að utan hafði opnazt stór sprunga og
ísveggur hesthússins fallið niður í hana, en af matarkössunum
°kkar sjö, sem var lilaðið efst í vegginn, lágu sex í stallinum
^já hestunum, en einn inni á gólfinu hjá þeim. Hér var því
®kkert að gera. Við fórum því inn í tjaldið til hinna, og höfðu
teir þá kveikt á prímusnum, svo að kaffið kom fljótlega til þess
taka úr okkur hrollinn. Þá fórum við niður í svefnpokana
sátum þar til birtingar, nema hvað Larsen fór nokkrum
8iuuum út til að kalla á Glóa. Fannst lionum í livert sinn, að
^léi fjarlægjast meir og meir, og síðast heyrðist ekkert til lians.
En þegar bjart var orðið og við komum allir út úr tjaldinu, var
Það Glói, sem lá á sínum vana stað við tjalddyrnar. Við liöfðum
l)ví heimt Glóa okkar aftur.
Við fórum nú að skoða verksummerkin eftir jökulhlaupið.
Vullur þriðjungur af farangri okkar var fallinn niður í jökul-
sprungu, en við sáum, að við mundum ná honum öllum upp
aftur. Við tjaldgaflinn að aftan var ísklumpur, sem vega mundi
^okkur tonn. Hafði hann fallið úr kvosarveggnum, og liafði hey-
aggi orðið fyrir honum, ella hefði hann lent á tjaldinu og fellt
það
200
á okkur, og vitanlega brotið það, sem fyrir var. Sem næst
Wetra lengd af kvosarveggnum hafði fallið niður og um 400
*) Glói var íslenzkur hundur, sem reyndist leiðangursmönnum liinn ágæt-
ast félagi.
) Svo nefndist liryssa ein meðal hestanna, hið mesta kvenskass.