Eimreiðin - 01.07.1947, Blaðsíða 28

180
BYLTINGAMAÐUR
I0IMREIÐIN
vissir um að rigning mundi koina. Jónas bóndi leit yfir það, sem
flatt var. Ekki var það ýkja mikið, en breiskþurrt og liafði aldrei
brakizt. Það var líkt og allir væru þess vitandi, að nú lá mikið
á. Svarti mökkurinn varð þéttari og þéttari. Glímuskjálfti fór
um okkur alla, sem vorum í kappblaupi við rigninguna, vorum
í börðum fangbrögðum við tímann til að bjarga grænu beyinU
frá því að vökna. Menn liertu á hrífutökunum. Sá, sem sat á
rakstrarvélinni, barði stjórntaumunuin í sífellu á lend hestsins,
en klárinn var orðinn gamall og latur. Hver sátan af annarri
liafði þotið upp. Ég leit yfir engið. Þetta var fallegt dagsverk.
Sléttlendið, sem blasti við, var fagurt eins og nýslegin og hirt
tún eru alltaf, og þéttsettar sáturnar svo unaðslega búsældarlegar.
Það mátti með engu móti koma fyrir, að ekki næðist allt upp-
Við Jörundur nálguðumst eina sátuna með dreif okkar. Jónas
bóndi var að enda við að bera sátuna upp úr stórri beðju, en
aðrir voru að koma fyrir nýrri sátu og raka að henni.
— Það er nú það minnsta, sem hægt er að gera, að láta mann-
skapinn liafa kaffið á réttum tíma! Það er aldrei bugsað un>
mannskapinn, bara að ösla í þessu andskotns beyi, en svona getur
þetta ekki lialdið lengur áfram í sveitunum.
Jörundur lét ganga talsverða dælu, en hélt þó jafnframt áfrain
að raka dreifina með mér. Við nálguðumst sátuna. Jónas bóndi
var að greiða utan úr benni með hrífunni, en leit alltaf öðru
livoru á rigningarflókann, sem nálgaðist.
— Ég skal segja þér, að svona þrælabald eins og þetta, getur
ekki staðið lengi. Þeir fá að sjá það, belvítis karlarnir, þegar
enginn vill lengur ráða sig til þeirra. Þá fara allir að sjónum — —•
Jörundur var nú rétt hjá mér í dreifinni og másaði dálítið.
— Þeir vilja fá mig á Austurfjarðartogarann, og ég fer í septeiu-
ber, hvað sem Jónas býður. Það er ólifandi við landvinnuna. Þeir
ættu að passa sig, þessir stórlaxar liérna--------.
Nú svall Jörundi móður. Hann liætti að raka. Það var einfi
og stífla hefði sprungið. Hann gat ekki lengur verið þögull uiu
það, sem honum var innanbrjósts. Gremjan tætti sundur allar
bindranir. Augun urðu liörð. Jörundur lagaði til á sér kaskeitu1*
og talaði svo til mín, þungur á svip. Ég liélt áfram að raka, eU
lilustaði á andstuttar rokurnar frá Jörundi. Við vorum nú báðú
til liliðar við sátuna, en Jónas bóndi í livarfi við hana.