Eimreiðin - 01.07.1947, Blaðsíða 39

eimreiðin
ISLAND - EYLAND
191
bönd binda „nema bláfjötur Ægis við klettótta strönd“. Land
fortíðarinnar ber nafnið Island, en framtíðarlandið, land æsk-
uönar og ævintýranna, mun bera nafnið Eyland.
III.
Nýr hugsunarliáttur og breyttur tíðarandi gerir nýjar og breytt-
ar kröfur. Nú, þegar rætt er um að breyta nafni landsms, virðist
ekki með öllu óviðeigandi að vekja máls á því, að þjóðin íhugi
að nýju viðhorf sitt til þjóðsöngsins. „Ó, guð vors lands“ er fagur
lofsöngur, er sunginn mundi verða við bátíðleg tækifæri, þótt
nýr þjóðsöngur yrði tekinn upp. Þessi lofsöijgur er orktur í til-
efni af sérstakri hátíð og er tignarlegur, en af morgum talinn
niiður heppilegur þjóðsöngur. Sama máli gegnir um lagið. En
auk þess eigum vér mjög fagurt ættjarðarljóð, „Ó, fögur er vor
fósturjörð“, sem prýtt er öllum kostum þjóðsöngs. Skaldið Jon
Thoroddsen er jafnsnjall á það, sem íslenzkt er, og liitt, sein
ntannlegt er eða almennt. Lagið er sviplétt og liressandi. Bæði
1 jóð og lag getur verið sönghvöt æskunnar. 1 nær lieila old liefur
betta undursamlega kvæði verið sungið þar, sem Islendmgar
Loniu saman.
Árið 1906 ritaði Þorsteinn Erlingsson grein í blaðið Reykja-
víkina, og kemst liann m. a. að orði á þessa leið: „Það er böfuð
^ostur þjóðsöngslags, að þjóðin liafi helgað sér það og sé i el
við að syngja það og syngi í sig afl og ættjarðarást. Vanti þann
kost, duga engir aðrir . .. og þó liefur öll þjóðin sungið nær
Ttúlfa öld þetta: „Ó, fögur er vor fósturjörð“ við liliðma a „Eld-
gamla Isafold“ og sungið það við livert tækifæri að kalla ma,
l5;|r sem lands eða þjóðar hefur verið minnzt utan lands eða
innan. Þjóðin liefur þegar gert þetta að söng sínum samsiða
hinu og heldur því vafalaust áfram. Lagið sjálft er létt og fagurt
°S á ágætlega við erindin ..., kvæði Jóns Tlioroddsen er svip-
hreint og glæsilegt“.
Þá má einnig minna á það, sem Snæbjörn Jónsson segir um
^Þjarðarkvæði nítjándu aldarinnar í formála fyrir annarn ut-
gáfu ljóðasafnsins Svövu: „Skoðað frá listarinnar sjónarmiði
stendur líklega allra fremst kvæði Jóns Tlioroddsens, „Ó, fogur
er v°r fósturjörð“.
Para kvæði þessi liér á eftir: