Eimreiðin - 01.04.1948, Síða 16

EIMREIÐIN
Biðilskoman.
Smásaga eftir Þorstein Stefánsson.
Hún var kölluð Gudda, vitlausa Gudda — og það hlógu allir
að henni, hún visei það vel, af því að hún var elzta vinnukonan
á bænum, og af því að henni hafði aldrei tekizt að ná sér í mann.
Jafnvel Sigurður, fjármaðurinn — sem henni hafði þó einu
sinni þótt vænt um — henti nú einnig gaman að henni. Já,
hann var verstur þeirra allra. Að minnsta kosti sveið mest imdan
stríðni hans. Hann var sjálfsagt búinn að gleyma, live margan
sunnudagsmorguninn hún hafði gefið fyrir hann í fjárhúsin, til
þess að hann þyrfti ekki að fara eins snemma á fætur ■—■ eða öll
skiptin, sem hún hafði fært honum kaffið í rúmið. En ef til vill
hafði hann aldrei ætlað sér annað en gera gys að henni, ef til
vill var það tómt fals frá upphafi til enda. Ó, hvað hún hataði
fals. Eins og hún vissi ekki, að Sigurður var falskur og hafði alltaf
verið það! Allir voru falskir.
Gudda skaraði heiftarlega í eldinum. Hann vildi ekki loga;
og eftir hálftíma átti miðdegismaturinn að vera tilbúinn. Það var
lieldur ekki von, að eldurinn logaði hjá henni. Það var aldrei
annað en blautur mór þá vikuna, sem hún var í eldhúsinu. Það
var dálítið annað, þegar ungu stúlkumar voru þar. Þá var mórinn
þurr, og þá vantaði ekki uppkveikju á morgnana; Sigurður sa
um það.
Ætli þú getir þá logað! Gudda hellti drjúgum sopa úr olíu*
flöskunni yfir rjúkandi mókögglana og skellti hurðinni á eld-
stæðinu liranalega aftur. Það brakaði og snarkaði í eldinuni,
öll vélin hristist. Svo rétti Gudda úr sér, gekk að eldhúsbekknum
og tók að skera sundur fiskinn.
*
Þarna stóð liún, mjó og mögur, í dökkum, slitnum kjól og nie
gauðrifna eldhússvuntu. Svuntan hafði farið þannig daginn áður
í viðureign þeirra Sigurðar, þegar stríðni lians hafði endað i
handalögmálum milli þeirra. Hún var lioruð og gremjuleg 1
andliti, augun rauð og þrútin af aUt of miklum gráti.