Eimreiðin - 01.04.1948, Qupperneq 82

162
LEIKLISTIN
EIMREIÐIN
vægilegar misfellur í hlutverka-
skipaninni. Leiksviðsútbúnaður
var hinn bezti; í því efni sýndi
Lárus Ingólfsson enn einu sinni
hvað hann getur gert, þegar hann
leggur sig allan fram. Leikstjórn-
inni réði með fullum rétti sá skiln-
ingur, að aðalpersóna leiksins væri
borgarstjórinn, en ekki eftirlits-
maðurinn, sem leikurinn heitir eft-
ir. Fyrir bragðið fékk Haraldur
Björnsson olnbogarúm fyrir ein-
hverja svipmestu persónu, sem
hann hefur leitt fram á leiksviði,
borgarstjórann Anton Anton-
ovitch. Öll persónan var harka-
lega mótuð og skemmtilega ýkt,
en hvergi farið út fyrir mörk
klassíska gamanleiksins. Honum
til hægri handar var Alfred
Andrésson í hlutverki eftirlits-
mannsins, og skiptu þeir tveir at-
hygli áhorfenda jafnt á milli sín.
Alfred er nýkominn frá námi er-
lendis, og var honum ákaft fagn-
að af aðdáendum hans, enda brást
hann ekki trausti þeirra. Meðferð
hans á hlutverki Klestakovs var
yfirlætislaus, en vandlega hugsuð,
og svo lipur og skemmtileg, að
hann hafði áhorfendur á bandi
sínu allt kvöldið. — Anna Guð-
mundsdóttir var ágæt borgar-
stjórafrú, Brynjólfur Jóhannes-
son, Gestur Pálsson og Ævar
Kvaran gerðu og sitt til að gera
kvöldið ánægjulegt. Tvær ungar
stúlkur, Guðný Pétursdóttir og
Soffía Karlsdóttir, stóðu sig mjög
vel í sínum hlutverkum. Aðrir
voru upp og ofan, enginn til stórra
lýta, nema helzt Wilhelm Norð-
fjörð í hlutverki Osips, sem á að
vera slóttugur þjónn, en ekki sila-
legur fjósamaður. Leikstjóri var
Lárus Pálsson.
Það er dauður maður, sem hlær
ekki, þegar Haraldur Á. Sigurðs-
son birtist á leiksviðinu í ein-
hverju skrípahlutverkinu, sem
hann hefur gert að sérgrein sinni.
Það væri synd að segja, að leik-
gáfa Haralds sé fjölþætt; hún er
snúin úr einum þræði: persónu
leikarans. En hvílíkri persónu?
Haraldur er, og verður vonandi
lengi ennþá, leikarinn í þunga-
vigt. Og er ekki að lokum persóna
leikarans aðal hans? Vinsældir
Haralds Á. Sigurðssonar byggjast
á því, hvort sem hann leikur karl-
inn í kassanum, eða kemur snöggrv-
ast inn á leiksviðið til að flytja
húsgögn, að hann er Haraldur Á.
Sigurðsson. — Um þessar mundir
sýnir Haraldur „Karlinn í kass-
anum“ með Leikfélagi Hafnar-
fjarðar, og fólkið skemmtir sér í
Firðinum. Fyrir nokkrum árum
var þessi skrípaleikur sýndur i
Reykjavík, og þá lék Brynjólfur
Jóhannesson hlutverk organistans
og barnaskólakennarans, Frið-
mundar Friðar, með slíkum yfir'
burðum, að hann skyggði á sjálft
aðalhlutverkið. Ekki er því u®
heilsa, að Sveinn V. Stefánsson,
sem leikur hlutverkið í Hafnar-
firði, raski hlutföllum leiksins
með meðferð sinni, en hann beitir
kröftum sínum sem bezt hann ma
gegn ofureflinu, og sannast bezt
að segja standast þeir ekki Har-
aldi snúning, sameinaðir leikarar
hafnfirzkir og reykvískir, sem
þarna koma fram. Þegar komið er
út undir bert loft, klappar maður
af sér gleðina og segir við na-
ungann: „Jæja, það var hægt að
hlæja að því“. Og þetta er í raun-
inni eini sanngjarni dómurinn um
þessar kvöldskemmtanir.