Eimreiðin - 01.04.1953, Side 63

JÓI-DI-DI-JÁ.
( Endurminning).
ann kafaði ófærðina í kné og mitt læri, öðruhvoru. Neðan
hafð^^6^11™3^ lagt botnlausa fönn. Yfir Hálsinn allan
^ 1 Verið þreytu-þæfingur, en þó ekki beinlínis ófærð frá
^eiði, suður yfir Langahrygg og ofan fyrir Odda. En eftir
^etta
æ-i, di-di, já.
var liðlega meðalmaður á hæð, fremur grannvaxinn og
þe- ° U eSur- Lítið eitt lotinn í herðum og undinn. Þannig urðu
ínargir af því að kjaga með bagga á baki „frá vöggu til
^ r • Andlitið var fremur smáskorið, skorpið og hrukkótt, og
einkennilega þétt net af smáhrukkum umhverfis munn,
fEtUr og augu. En gegnum þetta myrkviði af hrukkum
^ði fyrir góðmannlegum meinleysissvip, sem bar þess vott,
það ailn að eiga óvænt bjart bros í fórum sínum. Virtist
i 9 ^ggja einkennilega djúpt í svipnum, eða jafnvel að baki
n°num.
Niðri á Dalsmelunum settist hann niður á stein til að hvíla
Slo plrl_*
cjíKi var þó bagginn svo ýkja þungur að þessu sinni. Þeir
°lnb °^aS^ ^et^rr a(ð heiman. En það var ófærðin! Hann studdi
ogum ó kné sér og krepptum höndum undir hökuna og
^ e<1 sér vel áfram. Þá hvíldi mestur þunginn á sjálfu bakinu,
pess að reipin skæru í axlirnar.---------
sígur á hann. Andlit hans mýkist og sléttist, og svipur-
U ^iftist heiðbjartur og hreinn gegnum myrkviði andlitsrún-
^ a- Hann brosir út í skammdegisrökkrið og yfir órofna, blá-
Ua bmnbreiðuna. Síðan fer hann að raula fyrir munni sér,
lyrst i
naegt og gætilega og fremur stirðlega, síðan styrkara:
„Vertu Guð faðir faðir minn
í frelsarans Jesú nafni.