Eimreiðin - 01.07.1953, Qupperneq 66

218
MÁTTUR MANNSANDANS
EIMREIÐIN
á niðurstöður sínar. Þessi rússsneski dulfræðingur hafði á heimili
sínu gríðarstórt stjörnulíkan úr málmi, þar sem allar jarðstjörn-
urnar voru sýndar á brautum sínum, gerðum úr járni og segul-
magnaðar í réttu hlutfalli við aðdráttarafl þeirra hverrar um
sig til annarrar og til sólar. Kúlan, sem tákna skyldi jörð-
ina á braut sinni, var þakin smágerðu járndusti, og síðan var
stjörnulíkanið sett af stað. Kom þá í ljós, bréfritaranum til
mikillar furðu, að þegar kerfið ver komið í gang, tók járndustið
á jarðkúlunni að taka á sig ófullkomnar myndir trjáa og jafn-
vel dýra. Bréf þetta, sem ritað er af nafnkunnum manni, virðist
mér styðja það, sem miðillinn sagði um sambandið milli hreyf-
ingar jarðstjörnunnar og vaxtar trjánna þar.
En nú skulum við halda áfram að ræða um tilraunir okkar
með konuna. Við létum hana nú hverfa lengra og lengra aftur
í tímann með tíu ára millibili, á jarðneska vísu. Næsta jarðlíf
konunnar reyndist að vera skömmu fyrir Krists burð, og var
staðnæmdst við árið 98 f. Kr., en þá átti hún að hafa verið
þræll á rómverskri galeiðu (milli þessa jarðlífs og þess, sem
hún lifði nú, virtist hún alltaf hafa dvalið á jarðstjörnunni
Venus, að því er bezt varð skilið).
Þar sem lífsþráðurinn er rakinn aftur á bak, er eðlilega fyrst
komið að lokum hverrar jarðvistar, en ekki að upphafi hennar,
dauðanum á undan jarðferlinum, og í þessu fyrirbæri um gal-
eiðuþrælinn frá árinu 98 f. Kr. reyndist dauða hans hafa borið
að með mjög hryllilegum hætti. Miðillinn tók allt í einu að
blána í andliti og sýna á sér merki mikillar angistar. Hann
engdist sundur og saman í stólnum, þar sem hann sat, og vai'
bæði líkams- og sálarástand hans hið hryggilegasta. Skýringin
á þessu átti að vera sú, að galeiðuþrælnum hafi verið kastað
fyrir borð í hlekkjum og síðan hefðu krókódílar étið hann þai'
lifandi. Allar þessar óskaplegu aðfarir endurtókust þarna á svo
raunhæfan hátt, að undrun sætti. Það lá við í fyrstu, að við
æddum til hjálpar í neyðinni, svo raunveruleg var angist miðils-
ins, þótt við vissum, að hún væri ekki í nútímanum, heldur á
löngu liðinni öld.
Konan var vakin rétt á eftir og kenndi sér þá einskis meins,
enda hafði hún aðeins horfið aftur í hlekkingu tímans, sem er
í raun og veru nútíminn eilífi. Ef vér hefðmn aðeins augu til