Eimreiðin - 01.10.1954, Síða 28

Leikritaskáldið Eugene O'Neill
(16. oklóber 1888—27. nóvember 1953).
Eftir (lr. Stefán Einarsson.
1. Nú eru tuttugu og fjögur ár síðan ég skrifaði fyrstu
grein mína í Eimreiðina (1930) um Eugene O’Neill, sem þá
bar einna hæst amerískra leikritahöfunda, enda fékk hann
Nóbelsverðlaun sex árum síðar. Áður hafði hann þrem sinn-
um fengið hin amerísku Pulitzerverðlaun: fyrir Beyond th&
Horizon (1920), fyrir Anna Christie (1921) og fyrir Strange
Interlude (1928). Það var síðasti leikurinn, sem ég taldi í
grein minni.
Eftir það skrifaði hann Dynamo (1929) og hinn mjög fræga
þrileik Mouming becomes Electra (1931), sem sennilega
hefur ekki hvað sízt átt þátt í að afla honum Nóbelsverð-
launa. Þá skrifaði hann Ah Wilderness (1933) og Days With-
out End (1934), en siðan ekki neitt fleira fyrr en tólf árum
siðar: The Iceman Cometh (1947), og var það svanasöngur
skáldsins (ef svanasöng skyldi kalla) á amerískum leiksvið-
um. Þó gaf hann út einn leik enn, sem aldrei var sýndur:
A Moon for the Mis-Begotten. Hann var fullskrifaður 1943,
en ekki prentaður fyrr en 1952. Þótt hann hafi ekki verið
sýndur á Broadway, hafa norræn þjóðleikhús ekki vanrækt
að sýna hann.
Sennilega hafa Islendingar kynnzt þeim af leikritum O’-
Neills, sem kvikmynduð hafa verið. Þau eru þó nokkur, svo
sem The Empei'or Jones, Anna Christie, Ah Wílderness og
Tlie Iceman Cometh. Man ég það, að ég sá Grétu Garbo í
önnu Christie (um eða eftir 1930). Var það fyrsta talmynd,
er hún lék í, og brá mér ónotalega í brún að heyra hina
karlmannlegu rödd leikkonunnar, þó að hún væri tilvalin
í þeim leik.