Eimreiðin - 01.10.1954, Qupperneq 49

eimreiðin FÖRNIN 281
vörum Trians. Þorpsbúar tíndust burt, hurfu aftur út í myrkrið,
þaðan sem þeir komu.
Þjónarnir höfðu framreitt ágætan kvöldverð. Það var mest-
megnis niðursoðinn matur og kaffi með sykri og rjóma á eftir
máltíð.
Konurnar virtust ekki hafa matarlyst. Helena lézt borða og
veitti því athygli, að Pritam Singh lét sem hann sæi ekki réttina.
Hann sötraði kaffi og horfði út í bláinn. Frú Jordan hafði meira
að segja litla matarlyst. Hún nartaði öðru hvoru í matinn, en
horfði þess á milli út í myrkrið, eins og hún ætti von á að sjá
þar glytta í kolsvört augu í horuðum andlitum. Frúnni var órótt
í skapi.
En Trian borðaði af beztu lyst. Hann hámaði á sig matinn og
þurrkaði sér öðru hvoru um munninn með hvítri handþurrku,
mokaði á disk sinn aftur og aftur og hrauð á stuttri stundu allt,
sem á hann kom.
Næsti dagur rann upp, sólheitur og bjartur. Álengdar sáust fá-
ein visnuð tré við uppþornaða lind. Ofurlítill grænn blettur voru
einu menjarnar eftir vatnið, sem einhvern tíma hafði þarna verið.
Trian tók upp ljósmyndavélina og varpaði bandinu, sem hún hékk
í, um öxl sér. Svo sagði hann:
„Jæja, Pritam, þá skulum við koma.“
Pritam Singh svaraði kuldalega: ,,Ég fer ekki.“
Trian hvessti á hann augun, grár í framan af vonzku:
„Hvað á þetta að þýða?“ spurði hann hvatskeytslega.
Ungi Indverjinn svaraði rólegur: „Mér er borgað fyrir að sýna
yður landið og ekkert annað, og ég fer ekki fet.“
Trian stóð orðlaus og gapti. Hann var eldrauður í framan.
Það var auðséð, að hann tók á öllu, sem hann átti, til að stjórna
skapi sínu. Loks þreif hann hatt sinn og gekk til dyra. Brenn-
heit sólin laust hann sínu sterka, hvíta ljósi, en hann veitti því
enga eftirtekt. Gremjan sauð og vall í honum. Jörðin undir fótum
hans var dældótt. Á ökrunum lá uppskeran skrælnuð og ónýt í
hitanum. Árfarvegurinn meðfram þeim var fyrir löngu þurr orð-
inn. Trian hnaut öðru hvoru um þúfurnar, bölvaði lágt og brölti
aftur á fætur. Hann var klæddur léttum fötum, en þó of heitum
í þessu veðri. Svitinn lak af honum og myndaði bleyturákir á
kápunni hans. Hann tók upp ilmvatnsborinn vasaklút sinn og
þerraði sig með honum. Og nú var hann kominn út að kofunum.
Menn og konur lágu hreyfingarlaus í dyragættum kofanna.