Eimreiðin - 01.10.1954, Síða 50

282
FÖRNIN
EIMREIÐIN
Það var í fljótu bragði ómögulegt að segja um það, hvort þetta
fólk var ungt eða gamalt, svo óhreint var það í framan. Það stóð
ekki á fætur, þótt Trian kæmi, heldur lá áfram hreyfingarlaust,
en fylgdi honum með hálfbrostnum augunum.
Trian komst allur á loft. Þetta var stórkostleg sjón. Hann hlaut
að geta náð af þessu fólki alveg afbragðs skýrum myndum. Trian
beygði sig ofan að konu einni, sem lá hálfnakin í einni gættinni,
með barn við brjóst. Hann beygði sig nær og gægðist framan í
þau. Barnið var dáið. Það lá enn með opinn munn, eins og það
væri að leita næringar þeirrar, sem engin var til hjá móðurinni-
Trian lagði sína feitu hönd á horaða öxl hennar. Hann ætlaði ekki
að gera annað en að reyna að fá hana til að færa sig út úr
skugganum í kofadyrunum. En þá var allt í einu eins og loftið
fylltist einhverri annarlegri rafmagnaðri kyrrð. Hann hrökk við
og leit í kring um sig.
Út úr kofunum skreiddust menn og konur, risu hljóðlega á
fætur, eins og vofur. Kofarnir mynduðu hálfhring um stóra flöt,
og áður en varði höfðu vofurnar lokað hringnum að fullu. Þær
færðu sig nær, hræðilega þögular, og Trian fann ótal svört augu
stara á sig, fjötra sig og lama með einhverri grúfandi, miskunnar-
lausri ógn, einhverju ákveðnu, hrollvekjandi markmiði. Váveifleg
andlitin færðust nær og nær í grafarkyrrð, og hringurinn þrengd-
ist óðum.
Trian titraði af ótta, horfði skelfdur í kringum sig, hörfaði
aftur á bak, unz hann rak sig á einn kofavegginn. Hvarvetna
mættu honum dökk andlit. Þau báru hann ofurliði. Úr kolsvörtum
augunum skein dulmögnuð, ástríðufull, máttug glóð.
Trian stóð sem lamaður. Mannaþefinn lagði fyrir vit honum,
er þeir færðust nær og nær. Honum fannst hann ekki geta hrært
legg né lið. Þó herti hann sig upp, reif frá sér kápuna og náði í
veskið sitt, sem var úttroðið af peningaseðlum.
„Hana! Takið við þessu, takið við þessu!“ hrópaði hann með
andköfum.
En seðlarnir féllu úr máttlausum höndum hans, án þess nokkur
liti við þeim, og voru troðnir undir fótum. Þegar Trian sá, að
peningarnir höfðu engin áhrif á þyrpinguna, náði skelfing hans
hámarki.
„Hjálp!“ æpti hann, „hjálp! hjálp!“
Andlitin með augunum svörtu komu nær og nær. Það blikaði
á hnífa. Svo heyrðist langt angistaróp, sem endaði í sárri stunu.