Eimreiðin - 01.10.1954, Qupperneq 52

cJ^ítifi Irot ilr (ífii
óiná
Eftir Björgvin Guðmundsson.
[1 eftirfarandi grein lýsir Björgvin tónskáld Guðmundsson bernskuheimili
og hugsanalífi islenzks sveitadrengs í lok 19. aldar. — Ritstj.]
Sá kapítuli, sem hér er skráður, hefst litlu fyrr en rás viðburð-
anna siglir sinu valta fleyi úr hinu byrsæla hafi nítjándu aldar-
innar yfir í ólgusjó hinnar tuttugustu.
Á mánabjörtu vetrar-kvöldi skyggnumst vér inn í lága og þrönga
baðstofukytru á heiðarbýlinu Fellshorni. Allir eru í rökkursvefni
nema Torfi litli Grímsson, fjögra ára gamall snáði, sem heldur
sig í tunglsgeislanum frá litla þakglugganum á suðurhlið bað-
stofunnar. Hann getur ekki sofið, og hugur hans er sí-starfandi
við sín barnalegu og tilhlökkunarríku hugðarefni. Hann varð
snemma bústinn og þriflegur strákur, og hófst sá þáttur í lífs-
ins bók, sem tilheyrir honum, á þeim atburði, að læknir varð að
toga hann með töngum inn í þessa veröld, hvar fyrir hann vottaði
sitt þakklæti með öllum þeim angurværðar-hávaða, sem hann
hafði yfir að ráða. En næstu 3—1 mánuðina hafðist hann ekki
að nema að sofa og sjúga pelann sinn milli dúranna, en raunar
þó við mjög góðan orðstír, því að hann þótti mesta spektar-barn-
Ársgamall sagði hann ma-ma, ba-ba og do-do, ná-ná, þegar hann
sá eitthvað, sem honum þótti girnilegt. Þegar hann var tveggja
ára, gat mamma hans nokkurn veginn skilið mál hans, svo stutt
sem það náði, en þriggja ára mátti hann heita altalandi. Og úr
því fór hann að veita umheiminum athygli og hugsa um hann
á sína vísu. En umheimurinn var ekki tiltakanlega stór, land-
fræðilega lítið annað en túnkraginn, sem í meðalárum gerði lítið
betur en að fóðra eina kú, því að víðsýnið var honum tiltölulega
óljóst. Að vísu stóð kotið hátt til brúnar, á þeim takmörkum
þar, sem lengsti dalur sveitarinnar var orðinn að allbreiðri, en