Eimreiðin - 01.10.1954, Qupperneq 53

EIMREIBIN
LlTIÐ BROT OR LlFSINS BÓK
285
örgrunnri hvilft í hálendinu. Var ekki trútt um, að blárri slikju
slægi á hæðirnar hinumegin dalsins vegna fjarlægðar, og yfir þær
gnæfðu svo víðs vegar tindar og fjallgarðar í mörgum fjarlægð-
um og nálega öllum blámans litum. Eftir miðri þessari hvilft rann
vatnsmesta fljót sveitarinnar, á æsksukeiði sínu, með eins mikl-
um hávaða og yfirlæti og því var framast unnt, en naut þó ekki
meiri virðingar að svo komnu en að vera nefnt bara ,,Kvíslin“.
Þá rann önnur kvísl skáhallt á þeim takmörkum hvilftarinnar,
sem kotið stóð við, og sú þriðja eftir útskoti frá aðal-dalnum, að
baki þeirrar hæðar, sem býli þetta stóð hinum megin í, og sam-
einuðust svo allar kvíslamar neðar í dalnum. En upp úr hæðinni,
lengra til lands reis fagurt, en svipmikið fjall, sem Þverfell hét,
en nefndist aðeins „Fellið“ í daglegu tali.
Meginið af því umhverfi, sem nú hefur verið frá skýrt, var
ekki ljósara í meðvitund Torfa litla en svo, að vart mundi hann
álíta, að það tilheyrði þessum heimi. Þá var það engu stærri hluti
mannkynsins, sem hann hafði kynni af að svo komnu, því að hann
var sjálfur einn sjötti hluti þess. Hitt fólkið var: foreldrar hans,
Grímur Þorláksson og Sigrún Torfadóttir, Runki gamli ömmu-
bróðir, sem Torfi litli kallaði afa, var hann fósturfaðir Sigrúnar
húsfreyju og fyrrum bóndi að Fellshorni, en nú í horninu hjá
fóstru sinni, Dabbi vinnumaður og Gunna vinnukona. Jú. Að
sönnu höfðu ókunnugir menn komið þar á bæinn, ef það voru
þá eiginlega menn. Torfi litli var semsé hálf-hræddur við þá alla.
Hann hélt, að þeir vildu gera mömmu sinni eitthvað illt, jafnvel
deyða hana. Og svo mundi hann til, að eitthvert kvenfólk hafði
komið í heimsókn, en það var víst eitthvað í ætt við hana Gili-
trutt og bjó víst í hólum, eins og hún. Annars var hið litla um-
hverfi óþrjótandi umhugsunarefni, því að nálega hvert moldar-
barð og hver lyngtorfa frammi í Fellinu, þar sem þríhöfðaði
þursinn, hann Loðinbarði Strútsson, átti heima, tóku á sig gervi
einhvers búshlutar í augum Torfa litla. Þá urðu ýms orð afar
dularfull í huga hans, svo sem bergmálið. Það stafaði víst frá
huldufólkinu.
Torfi litli gerðist með hverri viku forvitnari og spurulli um
allt, sem fyrir augu og eyru bar. Og hann var líka svo lánsamur
að vera í nánu vinfengi við vitrasta og lærðasta manninn í heim-
inum, mann, sem vissi bókstaflega allt og var auk þess ævinlega
til reiðu með að greiða úr spurningum hans, en þessi maður var
Runki gamli. Það var raunar ein úrlausn Runka, sem hann gat
ekki fellt sig við. Hann hafði sem sagt í allt sumar séð svo greini-