Eimreiðin - 01.10.1954, Qupperneq 63

eimreiðin ÓLYGINN SAGÐI MÉR 295
bollarnir standa ósnertir á borðinu. Það sýður á könnunni
á maskínunni, en engin veitir því athygli.
,,Ónei, ekki aldeilis! Gizkið það bara á með hverja hann
var. Það var reyndar hún Dóra litla í Haga!“
Konurnar kinka kolli í ákafa.
„Að sjá, hvernig manneskjan hékk utan í honum. — Það
er ekki lítil frekja í sumu fólki! Það er nú svo sem auðvitað,
að hún hefur hengt sig svona í hann. Hann hefur víst
áreiðanlega ekki ætlað sér neitt með hana. En þegar menn
eru orðnir svona agalega fullir, þá geta þeir fundið upp á
öllum fjandanum.“
Sígarettustubbur, sem er að reykja sig upp, sendir þykka
svælu upp í loftið, en frúrnar taka ekkert eftir því. Soffía
pússar gleraugun sín í ákafa, eins og vani hennar er, þegar
henni er mikið niðri fyrir.
„Þau stönzuðu hérna fyrir utan húsið, rétt neðanundir
glugga gömlu hjónanna. — Ekki er nú frekjan lítil! Hald-
iði ekki, að hann taki svo fleyginn upp úr rassvasanum,
úti á miðri götu, og staupi sig — beint á móti gluggunum!
Þetta geta sumir leyft sér! Það er svo sem munur að vera
maður!“
Áheyrendur láta í ljós megna vanþóknun.
„Jæja, svo standa þau þarna sjálfsagt uppundir hálftíma
og kjafta og flissa, og hann sýpur á aftur, og svo loksins
fara þau inn í garðinn."
„Fara þau inn í garðinn?!“
„Já, og bak við húsið. Og ég veit ekki, hvað lengi þau
voru þar, sjálfsagt tíu eða fimmtán eða tuttugu mínútur
eða kannske hálftíma. Loksins kom hún út á götuna og stóð
þar lengi og glápti upp í gluggana. — Það kann sig ekki
mikið, þetta Haga-hyski! Svo drattaðist hún inn götu. Um
leið og hún labbaði af stað, beygði hún sig niður og dustaði
af kápulafinu sínu!“
„Oh-ho — ja-há, auðvitað!”
Og frúrnar líta hver aðra þýðingarmiklu augnaráði.
„Mér þykir ótrúlegt, að hún hafi farið beint heim, mér
sýndist ekki sá gállinn á henni. Það mætti svo sem segja