Eimreiðin - 01.10.1954, Qupperneq 68

300
ÓLYGINN SAGÐI MÉR
EIMREIÐIN
Frú Soffía er hálf súr á svipinn. Hún hafði verið farin að
vonast til þess að fá að segja söguna, en svona er Erna.
Alltaf þarf það að vera hún! — Jæja, bíddu við, góða.
Hvernig er það með beinasleggjuna þína, sem liggur alltaf
í glæpasögum og nennir ekki að gera ærlegt handtak? Það
mætti kannske segja sitt af hverju um hana, þó að enginn
strákur vilji svo mikið sem lita við henni, hvað þá meira.
Frú Erna getur ekki lesið hugsanir og tekur ekki einu
sinni eftir svipnum á Soffíu, svo að hún heldur ótrauð áfram:
„Ja, þið hafið auðvitað heyrt það, og hvað ætti ég að vera
að þvaðra um það, sem mér kemur ekkert við. En maður
getur stundum varla orða bundizt. Hugsið ykkur hann
Kristján, þennan líka myndarlega og velgefna mann, með
þessari líka dræsu, Dóru í Haga! Það var svo sem auð-
vitað, að Haga-hyskið reyndi að ota sínum tota þar, eins
og annars staðar. Stebba gamla í Haga gæti kannske notazt
við eitthvað af kaupmannssnúrunum út úr neyð. Það aetti
ekki að vera verra þar en annars staðar!
Hinar konurnar jesúsa sig í ákafa og eru afar-hneykslaðar.
Það hefur lengi verið haft á orði, svona á lægri nótunum,
að varasamt væri að skilja þvott eftir úti á snúrum nálægt
Haga, yfir nóttina.
Frú Erna heldur áfram.
„Auðvitað hafði hún hangið utan í honum allt kvöldið.
En hann vildi náttúrlega ekki líta við henni, fyrr en hann
var orðinn alveg útúr-fullur. I myrkri eru allir kettir gráir,
eins og þar stendur. Þegar ballið var búið, þá var nú ekki
að sökum að spyrja. — Ja — hvað er ég nú annars að blaðra,
þið vitið þetta náttúrlega eins vel og ég.“
Frúin lítur á vinkonur sínar þýðingarmiklu augnaráði, en
bíður ekki eftir svari.
„Ekki nema það þó — að stilla sér upp úti fyrir glugg-
unum hjá gömlu hjónunum! Og þarna þamba þau á víxl úr
heilli svartadauðaflösku — eða það var að minnsta kosti hátt
í henni. Eða þá kossaflangsið og píkuskrækirnir, — ja, þvi-
líkur viðbjóður!"
Frú Soffía dirfðist að skjóta inn í:
„Og svo fóru þau inn í garðinn!"