Eimreiðin


Eimreiðin - 01.07.1956, Síða 78

Eimreiðin - 01.07.1956, Síða 78
230 EIMREIÐIN „Og fyrst þér vissuð ekki betur en ég væri ciauður, get ég ekki láð yður, þótt þér ginuð yfir agninu — enda þótt þér eigið hér engu erindi óloknu. Og þú,“ hann sneri máli sínu að Megan, sem lá út af og skældi, „það lítur ekki út fyrir, að þessi friðill þinn vilji þig, þegar allt kemur til alls. hað er ekki að vita, nema hann sé hræddur um, að þú kunnir að koma því svo fyrir, að þú getir komizt yfir líftrygginguna hans.“ Megan grét sáran. „Þetta læt ég ekki bjóða mér. Þið eruð ekkert annað en djöflar, allir saman. Ég skal drepa mig . . .“ Hún spratt enn upp af bekknum. „Þú mátt sjálfri þér um kenna,“ mælti Sam reiður. „Hvað mætti ég segja, sem hef verið kviksettur í viku og kemst að raun um, þegar ég kem heim, að konan mín er að skemmta sér á baðstað fyrir líftrygginguna rnína? Dettur þér kannske í hug, að maður setjist að miðdegisverði eins og ekkert hafi í skorizt? Því spyr ég í herrans nafni — hvað mætti ég segja? Ég hef verið dauður, vakna aftur til lífsins og kemst að raun um, að veröldin er vond og flá — og að mín eiginkona er ekki einu sinni gædd þeirri sómatilfinningu, að henni verði að draga tjöld fyrir gluggana sína eða smeygja sér í einhverja dökkleita spjör til merkis um sorg sína!“ Hún starði á hann óttaslegin. Þetta var í fyrsta skiptiö, síðan hún kom heim aftur, að hún kannaðist við þann gamla Sam, lifandi Sam. Og samt var hann að einhverju leyti ann- ar en áður. Það var ekki eins mikill belgingur í honum, meiri festa. Hún hopaði og fann til máttleysis í öllum lim- um. Hún varð hrukkótt og gömul ásýndum. Gesturinn reis vandræðalegur á fætur. Andrúmsloftið í eldhúsinu var allt í einu orðið mengað æstri eftirvæntingu, einkaátökum, sem ekki komu honum við. Hann vissi ekki, hvað segja skyldi. Sam kom honum til aðstoðar. „Þér getið fengið allan beina í kránni. Þeir hafa afbragðs- gott öl þar niður frá. Sælir á meðan.“ Ted hvarf hljóðlega út úr eldhúsinu. Frá hvirfli til ilja mátti á honum sjá, er hann smeygði sér út um dyragættina, að honum þótti sem þungu fargi væri af sér létt.
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92

x

Eimreiðin

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.