Eimreiðin - 01.04.1957, Blaðsíða 16

88
EIMREIÐIN
og lagði hana tiltölulega snemma niður, þegar hinir færari
skáldsagnahöfundar voru að koma fram á sjónarsviðið.
Halldór var maður fáorður en gagnorður, skýr í hugsun,
rökdæmur og réttsýnn. Mannkostamaður var hann fágætur,
svo að menn báru slíkt traust til hans, að um hann hefði mátt
segja eins og Njál forðum, að trúa mundi ég, ef Halldór segði.
Drengskapur hans og sannleiksást brást aldrei. Hins vegar var
hann maður skapríkur, þótt stilltur væri, og ómyrkur í máli
um það, sefn hann taldi miður fara eða rangt vera, bæði um
menn og málefni. Var hann þá oft fágætlega orðheppinn.
Hjálpsamur var hann og góðfús, svo að vel mátti um hann
segja, „að konungs hafði hann hjarta af kotungsefnum".
Halldór lézt 17. ágúst 1920.
HEIMILISHAGIR.
Eins og fyrr segir bjuggu þau hjón nær allan sinn hjúskap
í litla húsinu sínu á Hlöðum. Efnin voru lítil, en alltaf kom-
ust þau af og voru fremur veitandi en þiggjandi. Þau áttu
nokkrar kindur og hest, sem Halldóri var nauðsyn vegna
ferðalaga sinna. Allir hlutir voru aðskildir í eigu þeirra. Ólöf
átti til dæmis sínar kindur og heyjaði handa þeim sjálf og
hafði arðinn af þeim, svo og ullarvinnu sinni. Sagðist hún fá
fæði og húsnæði hjá bónda sínum fyrir að annast heimilis-
störfin, en annars væri allur fjárhagur aðskilinn.
Þau hjón voru ólík um margt. Ólöf örlynd og tilfinninga-
rík, en Halldór þungur á bárunni og stillti mjög skap sitt.
Vafalítið hafa þau átt sína erfiðleika á yngri árum, en eins
og ég man heimili þeirra bezt, þá hygg ég, að vandfundið sé
ynnilegra og samræmdara samlíf hjóna en þeirra, þótt hinn
heiti eldur æskunnar væri kulnaður. Víkur Ólöf oft að því
í kvæðum sínum og fær aldrei nógsamlega þakkað fóstra sín-
um umhyggjusemina og frelsið, sem hún naut. Eftir 10 ára
sambúð þeirra kvað hún:
Og stóran þó fyndum ei fagnaðarauð,
við fundum þó yndi og gaman.
Mér finnst eins og lindin, sem nær gegnum nauð,
hvað nánast oft bindi menn saman.