Eimreiðin - 01.04.1957, Blaðsíða 52
124
EIMREIÐIN
IX.
Lof sé þér og dásemd, blysið bjarta,
blessun hverju trúarueiku hjarta,
óþrjótandi yls og birtu gjafi,
undraljós á timans reginhafi,
leiðarstjarna stök, er villtum lýsir,
stefnir þeim á rann, sem alla hýsir,
griðastað með trúareld á arni,
ellimœddum jafnt sem grátnu barni.
X.
Blómgist enn um árþúsundir
œðsta kirkja þessa lands.
Þó að vina fyrnist fundir
friðarríki guðs og manns
eigi jafnan öruggt hlé
undir krossins helga tré,
að sú gleðigjöful kenning
geti bjargað þjóðar menning.
Dreifi yfir byggðir breiðar
blævar öldur fögrum söng.
Fljúgi milli hafs og heiðar
hljómurinn af líkaböng.
Veiti hvelfing há og víð
huggun þjáðum ár og síð,
þegar flæðir sorgarsjórinn,
syrtir að og kreppir skórinn.
Líkt og sina turna teygir
tigið liús í loftin blá,
skulu viljans vœngir fleygir
voga hátt og marki ná.
Ævi vor sé eilif fórn,
yfir vaki drottins stjórn,