Eimreiðin - 01.04.1957, Blaðsíða 35

SJÚKLINGUR RÍKISINS
107
.,Hann er lögverndaður.“
,,Hvernig?“ vogaði hann sér að spyrja.
„Hann heldur sér fast við lögin, passar, að aldrei sé hægt
að segja, að hann hafi brotið þau.“
„Hefur hann gert þetta lengi?"
„I meira en tuttugu ár.“
„Og alltaf sloppið?"
„Alltaf reynzt saklaus, þegar hann hefur verið tekinn.“
„Það er mikið lán.“
„Já, hann er snillingur."
„Hann er velgerðamaður bæjarins," sagði annar bíðandinn,
sem fjær stóð.
„Fjandinn má eiga það allt, ef hann fær ekki bráðum kross,“
sagði þriðji bíðandinn.
„Hvar værum við, ef hans nyti ekki við?“ sagði sá fyrsti,
„óvinir þjóðarinnar og frelsisins hér í bæ hafa látið loka
„ríkinu“.“
„Þeir skilja hann fyrir sunnan og senda honum alltaf nóg.“
sagði annar bíðandinn.
Einhvers staðar heyrðist þrusk, og einn þeiiTa, sem biðu,
hvarf inn um einar dyrnar. Hann kom ekki aftur, en einhvern
Veginn vissi sá næsti, hvenær hann mátti koma og inn um
hvaða dyr honum bar að fara. Svo var og um þann þriðja.
Fnginn þeirra sást koma út aftur.
Hann beið góða stund, eftir að hann var orðinn einn í
portinu. Loks heyrði hann, að einhvers staðar var opnaður
gluggi. Fyrir ofan hann var sagt lágri, hásri röddu:
„Ætlarðu að finna mig?“
I hálfopnum glugga sá hann höfuðið á manni þeim, sem
spurði. Hann greindi fölt yfirbragð hans og kvapalegt and-
litsfall. Ósköp var maðurinn þreytulegur. Nei, það var ekkert
ióttisverk að standa í svona starfi og leysa það svo af hendi,
að ekki varð að fundið. Skylduverkin voru mörg og vandleyst.
„Ertu einn?“ spurði maðurinn í glugganum með hásu hvísli.
„Já, aleinn og er þyrstur.“
Höfuðið hvarf, og glugginn seig hægt aftur. Það leið þó góð
stund, þar til opnað var fyrir þeim, sem á knúði. Velgerða-
maðurinn skimaði umhverfis sig, þegar hann opnaði, svo benti