Eimreiðin - 01.04.1957, Blaðsíða 33

105
SJÚKLINGUR RÍKISINS
síðustu dreggjarnar. Svo dæsti hann, lygndi augunum og
virtist sjá inn í fjarlægan heim.
Skyndilega hrökk hann upp, alvarlegur, eins og yfirþyrmd-
Ur þungum áhyggjum. Hann bar flöskuna móti skímunni frá
lúkaraopinu, hallaði henni og sneri henni fyrir sér. Nei, hún
var tóm, síðasti seytillinn tæmdur. Hann lét flöskuna síga
°g starði andartak fram undan sér, íþyngdur þungri spurn.
Hér þurfti skjótra aðgerða. Hann varð að útvega sér eitthvað
til viðbótar. Hann þreif niður í buxnavasa sinn. Jú, það var
1-útt. En þetta var svo óvanalegt. Hann átti peninga, hafði
eins og liinir fengið nokkur hundruð krónur hjá umboðs-
tuanni togarans á staðnum. Nú voru þeir hættir að öskra á
togaranum, líklega farnir, þó ekki öruggt nema þeir lægju
enn við bryggjuna, þegjandi og lymskufullir, og hefðu gert
út menn til þess að leita að honum. Kannski var lögreglan
að snudda einhvers staðar hér í kring.
Hann hafði sagt bátsmanninum, eiginlega trúað honum
fyrir því, að hann mundi fara til hans Ásgríms kaupmanns,
°g þar mundi óhætt að leita hans, ef svo ólíklega skyldi ske,
að hann yrði ekki kominn á tilsettum tíma. En hann hafði
£kki komið til Ásgríms, aðeins gengið fram hjá búðinni. Nú,
^annski var rétt að líta til hans, þegar öll hætta var liðin hjá.
Ásgrímur, já, — kannski. Raunar varla við því að búast, að
n°kkuð væri hjá honum að hafa. Það voru víst tuttugu ár
Slðan þeir voru saman. Sjálfsagt var hann orðinn spilltur af
údvízkum fínheitum í kaupmennskunni. En samt var nú
kannski rétt að ganga við hjá honum og minnast fornra kynna.
Nú hlutu þeir að vera farnir á Þorgeiri, höfðu andskotann
ekki tíma til þess að slóra eftir því, að hann fyndist. Skipstjór-
lnn hlaut fyrir löngu að vera orðinn vitlaus í brúnni.
Hann stóð seinlega á fætur og gægðist varfærnislega upp
Uir> lúkaragatið. Það sást vel til bryggjunnar. Þeir voru enn
ekki farnir. „Andskotans slór á mönnunum." Nú lá togarinn
þarna hljóður og sakleysislegur eins og gamalmenni, sem
^Hur látið sér renna í brjóst.
»Ja> guð hjálpi mér. Hvernig á nú togaraútgerðin að stand-
fst svona áframhald?“ sagði hann, þegar hann var aftur skrið-
lnn niður í lúkarann, setztur á bekkinn og vantaði meira