Eimreiðin - 01.04.1957, Blaðsíða 32

104
EIMREIÐIN
fleiri en hann — eða var kannski kallað á hann einan? En
hann kom ekki. Þeir máttu andskotast eins og þeir vildu.
Þeir gátu ekki fundið hann, þótt þeir leituðu.
Hann hafði loks fundið gamla tröppu, sem lá í bjánalegum
stellingum úti á kambinum. Hann dró hana að hlið Haf-
jrúarinnar. Þótt hún næði skammt upp á hlið hins stolta
dreka, tókst honum samt að príla upp og komast inn fyrir
lunninguna, sem skörð voru komin í hér og þar vegna fúa.
Einn lestarhlerann vantaði, og það hafði rignt niður í lest-
ina. Þar glytti í vatn. Rúðurnar í stýrishúsinu voru allar
brotnar. Sjálft var það skellótt og litförótt og ekki hægt að
sjá, hvernig það hafði verið síðast málað. Ber möstrin stóðu
eftir. Allir kaðlar voru horfnir. Hurðin fyrir lúkaranuin
skrölti enn heil. Niðri var fúlt og kalt, þar blandaðist þefur
af langvarandi sagga lykt af stöðnum, fúlum sjó. En komu-
manni og gömlum háseta á Haffrúnni ofbauð ekki óþefur í
lúkara. Gamla eldavélin stóð enn í horninu, köld og ryðguð,
og þar var ekkert eldsneyti sjáanlegt. Hann gekk umhverfis
borðið, sem stóð fast á miðju gólfi, með mjóum trébekkjum
í kring, og þreifaði í rúmbálkana. Hann mundi ekki lengur
í hvaða koju hann hefði legið. — „í þessari kannski. Nei,
þessari." Það voru alls staðar berir rúmbotnar, þar sem hann
þreifaði fyrir sér. Nei, þarna var hálmdýna, gömul og fúin.
„Gott,“ sagði hann við sjálfan sig, „fínn staður. Vissi það,
að Haffrúin mundi ekki svíkja mig. Hún sveik aldrei í vond-
um veðrum, meðan ég var á henni. Og í mannlífsins veðrum
verður hún mitt skip.“
Nú máttu þeir hamast með skipsflautunni. Líklega var það
stýrimaðurinn, hann Geiri, sem streittist við í þegjandi fólsku
að láta eimpípuna öskra í sinn stað. Já, nú urðu þeir að
liggja á reiði sinni, þorðu ekki að skeyta skapi sínu á mann-
skapnum, voru hræddir um að missa hann í land, ef þeir
létu eitt fúkyrði út yfir sínar varir, auk heldur ef þeir létu
klossa fjúka í vinnandi mann frammi á þilfarinu, eins og
þeir gerðu hér áður fyrr.
Hann hallaði sér fram á borðið; svo þreifaði hann í barm
sér, dró flösku upp úr brjóstvasa sínum. Hún hafði gert hanU
bolskakkan tilsýndar. Hann setti flöskuna á munn sér og saup