Eimreiðin - 01.05.1962, Qupperneq 30

118
EIMREIÐIN
Englandi. Eitt er athugavert í því sambandi. Þess var ekki kra
að þjóðin breytti um tungumál. Að vísu var mörgum orðum bætt
sérstaklega í hirðmálinu. Orðið „sheep“ er engilsaxneskt og £rísr»e ^
en orðið „mutton“ normanskt-franskt. „Swine“ er engil-saxneskt,
„pork“ normanskt-franskt. Þessi þróun hélt áfram í nær þvi P-l'
aldir. Nýjurn orðum var aukið við málið, bæði keltneskunr og n°.
man-frönskum. Þjóðarbrotin, sem nú þjónuðu einum kofflOU ’
blönduðust rneir og rneir. „Það var ekki fyrr en á síðari hluta tjn
ándu aldar, að enska var opinberlega viðurkennd á Englandi- (
us cit., bls. 592).
Prófessor W. A. Packer, sem útskrifaðist frá háskólanum í TolUj_
to, ritaði grein, sem kom út í The Icelandic Canadian vorið • ’
en þá var hann prófessor í þýzku við United College í Winnip
borg. Hér á eftir fylgir útdráttur úr greininni, sem hann ne
„The Icelandic Anglo-Saxon Tradition.“
„íslenzk tunga veitir stúdentum og bókmenntamönnurn
gleði og gagn, sem byggist á grundvelli, sem er sérstæður í tu
málasögu Evrópu. Saga íslenzkunnar fléttast við sögu enskun ^
frá upphafi til vorra daga. Til dæmis er íslenzka kvísl af gernia11
frummálinu engu síður en enskan. Það má skoða þessar tvau'
ur sem systur. Báðar tilheyra tungumálaflokki, sem nær yfir 10
an hluta Evrópu, frá frönsku við Atlantshaf til rússnesku og *
nesku tungumálanna við Úralfjöllin. Fyrir tvö þúsund áruffl S1
töluðu forfeður íslendinga og Englendinga mál, sem var hið sa
va í ^T°r „
ðsieI
eða kvísl af sarna máli.Hið víðtæka hernám Skandínava
ur- og Mið-Englandi hefur gefið enskri tungu svip, sem er au1
enn í dag. Sum af okkar algengustu orðum svo sem „nine“, „tkj116
„bring“, „come“, „hear“, „they“, „them“ o. s. frv. eru af skaodin ^
ískum uppruna. í rauninni var forn-norræna, þ. e. íslenzka, 1 •
á Skotlandi, norðanverðu allt fram á 17. öld.En það ei e
þetta nákomna samband milli íslenzku og ensku, sem vekur a 1 °
lærdómsmanna nú á dögum. Það, sem einkum vekur athygli Pe\.^.
eru séreinkenni íslenzkrar tungu, sem greina hana frá ölluffl
um germönskum tungumálum. íslenzkan hefur breytzt svo lltlí') S1g,
ustu þúsund árin, að undrun sætir. Nútíma íslendingur getui aU
veldlega lesið ritverk, sem voru samin snemma á miðölduffl- p
er ekki hægt að gera á ensku, frönsku eða þýzku. í íslenzkuffl
ritum er að finna hinar beztu heimildir, sem til eru uffl öH 8
mönsku tungumálin.“