Eimreiðin - 01.01.1964, Qupperneq 67

■N
Smásaga
eftir
^herwood Anderson.
°g vagnstæðin við 'I remont Street
v°ru þegar orðin fullskipuð ein-
eykisvögnum, .sem bændurnir í ná-
Rrenninu og konur þeirra höfðu
komið í til bæjarins, bæði til þess
a® létta sér upp og verzla.
Hftir að hótelvagninn var farinn
l'já. óku enn þrír eða fjórir ein-
e>’kisvagnar inn í götuna. Út úr ein-
llln þeirra steig nngur maður og
^jálpaði síðan unnustu sinni til að
komast út og niður á götuna. Hann
l°k blíðlega og varfærnislega um
liandlegg ungu konunnar, og um
úið var Mary gripin þrá, sem marg-
°ú áður hafði gert vart við sig, þrá
eftir því að karlmannshönd snerti
hana, einmitt svona ástúðlega og
mjúklega. Rétt í sömu andrá til-
^ynnti faðir hennar, að dauða hans
borið að þá og þegar.
Hinumegin við götuna var hest-
liús Barneys Smithfield. Þar tók
f'ann við hestum aðkomumanna til
geymslu og fóðrunar. Dyr hesthúss-
nis voru beint á móti íbúð læknis-
ins, og einmitt þegar læknirinn hóf
mál sitt, kom Barney Smithfield
fram í hesthússdyrnar, til þess að
byrja aftur að sinna viðskiptunum,
eftir að hafa lokið við kvöldverð-
inn sinn. Þar úti fyrir hafði safn-
azt saman hópur manna. Barney
Smithfield stanzaði í dyrunum til
að segja þeim frá einhverju, og
áður en varði kváðu við dynjandi
hlátrasköll. Einn þessara slæpingja,
þrekvaxinn ungur maður, í köfl-
óttum fötum, tók sig út úr hópnum
og gekk til hesthúseigandans. Hann
hafði komið auga á Mary og reyndi
að vekja athygli hennar á sér. Hann
byrjaði að segja einhverja sögu, sló
um sig með miklu handapati og
leit öðruhverju yfir öxl sér, til þess
að gá að, hvort unga stúlkan við
gluggan væri að horfa á hann.
Þegar Cochran læknir sagði dótt-
ur sinni frá yfirvofandi dauða sín-
um, var rödd hans köld og æðru-
laus. Dótturinni virtist, að allt sem
föður hennar viðkom, hlyti að vera
kuldalegt og hæglátt. „Ég geng með
hjartasjúkdóm,“ sagði hann blátt
áfram, „mig hefir lengi grunað að
eitthvað þess konar væri að mér, og
á fimmtudaginn þegar ég fór til
Chicago lét ég rannsaka mig. Sann-
leikurinn er sá, að ég get dottið
niður örendur, hvenær sem er. Ég
myndi ekki vera að segja þér frá
þessu, ef ekki væri ein ástæða til
þess, sem sé sú, að ég læt eftir mig
mjög lítið af fjármunum, svo þú
verður að gera einhverjar áætlanir
um framtíð þfna.“
Læknirinn gekk að glugganum,
þar sem dóttir hans stóð og studdi
hönd sinni á gluggakarminn. Þessj